Εν όψει της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 2018

     Στις μέρες μας κυριαρχεί ο όρος «εθνολαϊκισμός», ο οποίος χρησιμοποιείται κατά κόρον από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα για να στιγματίσει πολιτικές προσεγγίσεις που αγγίζουν τα λαϊκά στρώματα των ευρωπαϊκών χωρών και σχεδόν πάντοτε συνοδεύεται από τις έννοιες «ξενοφοβία» και «ρατσισμός».

     Αναρωτιέται κανείς πώς το κυρίαρχο αυτό σύστημα δείχνει τέτοια ευαισθησία απέναντι στους καταφρονεμένους του τρίτου κόσμου που έρχονται κατά κύματα στην Ευρώπη, ενώ απέναντι στους ντόπιους λαούς της Ευρώπης είναι προφανής η αδιαφορία του. Για τους νέους που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ ίσα για να βγάζουν τα έξοδά τους και η δημιουργία οικογένειας μοιάζει άπιαστο όνειρο, γιατί δεν τους πιάνει ο καημός να προβούν σε κινήσεις διορθωτικές;

     Τί το κακό έχει το «έθνος», τί το κακό έχει ο «λαός»; Μήπως αποτελούν την αναγκαία βάση για τη Δημοκρατία, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εθνικό Κράτος, και αυτή αποτελεί τον βασικό πόλο αντίστασης στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση;

     Ο χρόνος και η ιστορία θα δείξουν, ωστόσο ο «πατριωτισμός», δηλαδή η αγάπη για την πατρίδα, δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί, όσο και να προσπαθήσουν οι «ευαισθητοποιημένοι» κυρίαρχοι του κόσμου.

     Και ειδικά για μας τους Έλληνες, παρά τα εμφύλια πάθη που μας στοιχειώνουν, αυτή η αγάπη είναι βαθιά ριζωμένη στις καρδιές και στα μυαλά μας και μας έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε μεγαλειώδεις ενέργειες, ενέργειες που μας έχουν καταστήσει έναν εμβληματικό λαό, με απόλυτο σεβασμό στους άλλους λαούς, αλλά και ηρωική αντίσταση, όταν θίγεται η ουσιώδης υπόστασή μας.

     Όταν ο Ιμπραήμ κατέστρεφε την Πελοπόννησο, ο Κολοκοτρώνης του απηύθυνε την παρακάτω επιστολή:

«Αυτό οπού μας φοβερίζεις να μας κόψης και κάψης τα καρποφόρα δένδρα μας δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δένδρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οι άνθρωποι οπού εναντιώνονται έχουνε στρατεύματα και σκλαβώνεις, και έτσι είναι το δίκαιον του πολέμου...

Όχι τα κλαδιά να μας κόψης, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα απάνω στην πέτρα να μην μείνη, ημείς δεν προσκυνούμεν.

Τί τα δένδρα μας αν μας τα κόψης, και κάψης την γην δεν θέλει την σηκώσης και η ίδια η γης που τα έθρεψε,αυτή η ίδια γη μενει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνη, πάντα θα πολεμούμε και μην ελπίζης πως την γην μας θα την κάμης δική σου, βγάλτο από το νου σου».

     Πάνω σ’ αυτήν την παράδοση συνεχίστηκε η εθνική αντίσταση των Ελλήνων μέχρι σήμερα και ευελπιστούμε ότι θα συνεχίσει μέσα στο χρόνο, γιατί η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Αλεξάνδρα Σκορδάκη