Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και η προσαρμογή του ΓΧΚ στα νέα δεδομένα

          Πριν καλά – καλά ολοκληρωθεί η συζήτηση στη Βουλή, την εβδομάδα που μας πέρασε, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα νέα της δώρα στο μεγάλο κεφάλαιο: απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, μείωση των εργοδοτικών εισφορών και επέκταση του δουλεμπορίου των “ενοικιαζόμενων εργαζομένων” στο Δημόσιο.

          Στο Γ.Χ.Κ. παράλληλα με τη διαθεσιμότητα των 32 συναδελφισσών ΙΔΑΧ είχαν ετοιμαστεί όλα τα απαραίτητα για την ανάθεση σε εργολάβους της καθαριότητας, των χώρων που μέχρι τότε κάλυπταν οι πρώην συναδέλφισσες.

          Το τελευταίο διάστημα ενημερωθήκαμε πως στη  Χ.Υ. Ιωαννίνων και στη Γ' Χ.Υ. Αθηνών, εργολάβοι θα απασχολήσουν συναδέλφους Χημικούς και Χημικούς Μηχανικούς να δουλέψουν το πρόγραμμα παρακολούθησης της ποιότητας των επιφανειακών νερών, στους χώρους του Χημείου, χρησιμοποιώντας μηχανήματα και πιθανόν αντιδραστήρια της υπηρεσίας.

          Δε χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς πόσο θα πληρώνονται αυτοί οι εργαζόμενοι. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα των των “διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων” που παρουσίασε στο Παρίσι ο πρωθυπουργός και αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και την οικονομία, για να καταστήσουν την αγορά εργασίας πιο “ευέλικτη” και θα ενισχύσουν την κινητικότητα των εργαζομένων και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

          Η ίδια πολιτική έχει υιοθετηθεί από την Ε.Ε., γι' αυτό και ήταν απαραίτητη προϋπόθεση από το ΕΣΠΑ για να μας δοθεί ένα μέρος του ποσού που απαιτείται για την διεκπεραίωση του έργου αυτού.

          Αν στην απομάκρυνση των συναδελφισσών ΙΔΑΧ αισθανθήκαμε σχετικά ικανοποιημένοι με την “βοήθεια” που τους προσφέραμε στέλνοντάς τες σε ένα δικηγόρο για να αναλάβει την περίπτωσή τους και δίνοντας και μια ελπίδα για οικονομική κάλυψη εκ μέρους του συλλόγου ενός μέρους των εξόδων τους, στην τωρινή κατάσταση “εισβολής” των εργολαβικών στους χώρους δουλειάς μας, πιστεύω πως το ένστικτο της επιβίωσης έπρεπε να σημάνει συναγερμό!!

          Η χρόνια επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και συνολικότερα των εργαζομένων έχουν συμβάλλει στην απομαζικοποίηση των σωματείων και των συλλόγων των εργαζομένων. Οι απολύσεις, η κινητικότητα, η διαθεσιμότητα στο Δημόσιο, τα διάφορα προγράμματα μέσω του ΟΑΕΔ, του ΕΣΠΑ, τα τρίωρα, τα τετράωρα, η μερική απασχόληση και ωρομίσθιο, σε πολλές περιπτώσεις έβαλαν φρένο στη συμμετοχή των εργαζομένων και στις διαθέσεις τους για συμμετοχή των απεργίες που τις προκηρύσσουν οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες.

          Όταν με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας, συνεχίζουμε να συναινούμε και να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας και την ανοχή μας, τις δυνάμεις εκείνες που σημαία τους έχουν κάνει την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τις δυνάμεις που συμφωνούν με την αντικατάσταση των εργαζομένων με όσα δικαιώματα τους έχουν ακόμα απομείνει, από άλλους εργαζομένους που δουλεύουν ευκαιριακά, χωρίς δικαιώματα και απλά μοιράζεται μία θέση εργασίας σε δύο ή τρεις απασχολήσιμους, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα καταλήξουμε όλοι να κυνηγάμε κάποιον εργολάβο να μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια μέχρις ότου έρθει η ώρα να πάρουμε το επίδομα φτωχοκομείου, δηλαδή εκείνο το κομμάτι σύνταξης που θα μπορεί να εγγυηθεί την εποχή εκείνη το ταξικό μας κράτος.

          Καλό είναι να γνωρίζουμε πως από 1^η  Γενάρη 2014, όταν μία χώρα της Ε.Ε δεν πιάνει  τους στόχους της στο πλαίσιο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης, ή παραβιάζει τις οικονομικές συστάσεις της ΚΟΜΙΣΙΟΝ δεν θα της δίνουν  κοινοτικές επιδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις, κλπ.

          Έτσι είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο, οποιαδήποτε  κυβέρνηση θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί την αυστηρή δημοσιονομική αντιλαϊκή  πολιτική προκειμένου να μειώνει το χρέος της. Διαφορετικά θα χάνει λεφτά το κεφάλαιο.

          Όσοι εργαζόμενοι και άνεργοι συνειδητοποιήσουν  το γεγονός αυτό, πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους στον ευρωμονόδρομο και σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους  και τη φτωχή αγροτιά να αγωνισθούν για την οικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας που στόχο της θα έχει να ικανοποιεί τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι την αύξηση των κερδών. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,τον κεντρικό σχεδιασμό,με αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μονομερή διαγραφή του χρέους. Προϋπόθεση σ'αυτό είναι να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του.

Ξόνογλου Νίκος

Β'Χ.Υ.Θεσσαλονίκης