ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ

Είναι αρκετός καιρός που μπαίνοντας στον Ετεροπολικό, βλέπω την ανάρτηση με τίτλο «Παραπονεμένα λόγια» και κάτι με ενοχλεί, με τρώει μέσα μου. Δεν είναι το περιεχόμενο, είναι ο τίτλος. Και σήμερα, το πρωί, περπατώντας για τη δουλειά, έδεσε το πράγμα.

(Ίσως γιατί είδα μια γυναίκα να κλαίει περιμένοντας το λεωφορείο, από τα λόγια που της έλεγε ένας άνδρας. Στο λεωφορείο μέσα συνέχισε να κλαίει και κάποια στιγμή μου ζήτησε συγγνώμη -μέσα στο λεωφορείο ήμαστε μόνο τέσσερις γυναίκες. Κάθισα δίπλα της και της είπα ότι δεν χρειάζεται να κλαίει για τα λόγια που της είπε κάποιος, λόγια όπως μου είπε ψεύτικα).

Ναι, δεν μου αρέσει ο λόγος μας να προβάλλεται ως παράπονο, μου θυμίζει τους «αδύνατους συναλλασσόμενους», φράση, με την οποία με χαρακτήρισε προσφάτως υπάλληλος σε «υψηλή» θέση της ιεραρχίας, για να εισπράξει την απάντηση ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν «αδύνατοι» και «δυνατοί» συναλλασσόμενοι, εάν υπάρχουν, τότε η Δημοκρατία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.

Είναι αλήθεια, γύρω μας  βασιλεύει η σιωπή των αμνών. Οι πολλοί σιγούν απέναντι στις αυθαιρεσίες των «ισχυρών», οι «άνωθεν» εντολές αντιμετωπίζονται ως θείες εντολές, αν και πολλές φορές έρχονται σε βαθιά σύγκρουση με αυτές, διότι χαρακτηρίζονται από βαθιά έλλειψη ανθρώπινης αλληλεγγύης.

Οι «διοικούντες» δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις απόψεις των υφισταμένων τους, παρ’ ότι γνωρίζουν (και ίσως  γι’ αυτό) ότι αυτοί πολύ συχνά έχουν πολύ καλή γνώση (και ενίοτε καλύτερη) για την αληθινή πραγματικότητα, αυτή που βιώνουν στην καθημερινή επαφή τους με τους συναλλασσομένους («δυνατούς» και «αδυνάτους»). Κωφεύουν απέναντι στη «βάση» και με απειλητικό ύφος απαιτούν την υποταγή, ακόμη και κατά παράβασιν της νομοθεσίας.

Οι «διοικούμενοι» από την πλευρά τους συνειδητοποιούν ότι κάθε φωνή τους αποτελεί κίνδυνο να στοχοποιηθούν από τους «ανωτέρους» και προπονούνται συστηματικά στην μονομερή υπακοή στις «άνωθεν» εντολές, ξεχνώντας ότι όλοι και ιδιαιτέρως οι δημόσιοι υπάλληλοι λογοδοτούμε όχι μόνο στους προϊσταμένους μας (που πολλές φορές βαφτίζονται «αφεντικά», αν και δεν μας πληρώνουν από την τσέπη τους), αλλά στον ελληνικό λαό που είναι ο κύριος εργοδότης μας.

Οι «κυβερνώντες» τί κάνουν για όλα αυτά; αυτοί που προέρχονται από την Αριστερά, η οποία διαχρονικά επικαλείται τη λαϊκή βούληση και την έκφρασή της με άμεσους τρόπους, όπως π.χ. οι διαδηλώσεις, αυτοί που έχουν κύριο σημείο αναφοράς μάλιστα την ανανεωτική Αριστερά, η οποία στηλίτευσε τον αυταρχισμό σε όλα τα επίπεδα, και κυρίως στο εσωτερικό της.  Το βασικό μήνυμα που αναμενόταν να δώσουν στη Δημόσια Διοίκηση δεν ήταν ο σεβασμός στη βάση, η ενθάρρυνση των αδυνάτων να έχουν λόγο που να εισακούεται, ο σεβασμός στον άλλο σε όλα τα επίπεδα;

Και αντ’ αυτού τί βλέπουμε; τη λιγότερο δημοκρατική Δημόσια Διοίκηση που έχουμε βιώσει τα σχεδόν τριάντα χρόνια της σταδιοδρομίας μας με βασικό μήνυμα ότι μόνο οι «προσκυνημένοι» θα ανταμειφθούν με αναγνώριση από την ιεραρχία, ενώ οι πραγματικά «παραγωγικοί» υπάλληλοι θα τιμωρούνται αενάως με εχθρικότητα συγκαλυμμένη (ή και ασυγκάληπτη ενίοτε) από το κυρίαρχο σύστημα.

Ωστόσο, δεν πρέπει να το βάλουμε κάτω. Πρέπει να υπερβούμε το στάδιο των παραπόνων και να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, να λέμε δηλαδή λόγια θαρραλέα και όπου μπορούμε να τα υλοποιούμε με θαρραλέες πράξεις.

Δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτόν τον δρόμο. Υπάρχουν οι έστω λίγοι που τολμούν και στην πορεία μπορεί να γίνουν περισσότεροι. Υπάρχει και η ιστορία μας με δείγματα ανυπέρβλητου θάρρους που μας έχει καταστήσει έναν εμβληματικό λαό μέσα στον κόσμο. Μας το υπενθυμίζουν διαρκώς και οι επέτειοι που δεν σταματάμε να  γιορτάζουμε, όπως αυτή που πλησιάζει, της 28^ης Οκτωβρίου, όταν  ένας μικρός και φτωχός λαός ύψωσε το ανάστημά του στους επίδοξους κυρίαρχους του κόσμου.

Αλεξάνδρα Σκορδάκη