"Λαθεμενο μου φαινοταν παντα το ονομα που μας διναν."μεταναστες".
Θα πει κεινοι που αφησαν τη πατριδα τους.
Εμεις ωστοσο δε φυγαμε γιατι το θελαμε, λευτερα να διαλεξουμε μιαν αλλη γη. Ουτε και σε μιαν αλλη χωρα μπηκαμε να μεινουμε για παντα εκει,αν γινοτανε. Εμεις φυγαμε στα κρυφα. Μας κυνηγησαν, μας προγραψανε.
Κι η χωρα που μας δεχτηκε, σπιτι δε θαναι, μα εξορια.
Ετσι απομενουμε δω περα, ασυχαστοι οσο μπορουμε πιο κοντα στα συνορα, προσμενοντας του γυρισμου τη μερα, καραδοκωντας το παραμικρο σημαδι αλλαγης στην αλλη οχθη, πνιγοντας με ερωτησεις καθε νεοφερμενο,χωρις τιποτα να ξεχναμε,τιποτα να απαρνιομαστε,χωρις να συχωραμε τιποτα απ οσα εγιναν,τιποτα δε συχωραμε.
Α,δε μας ξεγελαει τουτη η τριγυρω σιωπη! Ακουμε ισαμε δω τα ουρλιαχτα που αντιλαλουν απ τα στρατοπεδα τους.
Εμεις οι ιδιοι μοιαζουμε των εγκληματων τους αποηχος,που καταφερε τα συνορα να δρασκελισει.
Ο καθενας μας περπατωντας μες στο πληθος με παπουτσια ξεσκισμενα,μαρτυραει τη ντροπη που τη χωρα μας μολευει.
Ομως κανενας μας δε θα μεινει εδω. Η τελευταια λεξη δεν ειπωθηκε ακομα.
(Μ. Μπρεχτ 1937 αυτοεξοριστος στη Σκανδιναβια κατατρεγμενος απο τη χιτλερικη εξουσια).
1937 2015 ποσο μακρια μα τοσο κοντα!!
Ναντια Λιναρδοπουλου
Τόσο κοντά, ώστε ακόμη και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να καταφεύγουν στην προσφυγιά, και τόσο μακριά, ώστε να ζητάνε καταφύγιο στην ίδια χώρα, απ' όπου ο Μπρεχτ και χιλιάδες άλλοι έπρεπε να δραπετεύσουν για να μη γίνουν στάχτη στα κρεματόρια.
ΑπάντησηΔιαγραφή