Ο κακός μας ο καιρός...

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν κάτι σύννεφα στον ουρανό κι έπαιζαν... Όλο έπαιζαν. 

Αλλά σαν όλα τα παιδιά, καμμιά φορά μάλωναν:

-Δικό μου είναι αυτό το παιχνίδι

-Όχι δικό μου είναι

-Ε να, πάρε αυτήν να μάθεις....

Κι άρχιζαν τα μπουμπουνητά στον ουρανό...

Μόλις τους έπαιρνε χαμπάρι ο μπαμπάς τους ο Άνεμος, πήγαινε κι άρχιζε να αστράφτει και να βροντάει: τα μάλωνε... 

Κι αυτά άρχιζαν τα κλάματα και τα ψευτοκλάματα! Νααα κάτι δάκρυα!

Ναι, καταλαβαίνω, παιδιά είναι, αλλά δε γίνεται αυτό να συνεχιστεί για πολύ ακόμη κύριε Άνεμε!

Δεν τα πας και σε κανένα παιδότοπο να ξεσκάσουν και να εκτονωθούν γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ ΒΡΟΧΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ;

Θέλουμε, τουλάχιστον, λιακάδα και θάλασσα!!

(Λυπήσου μας, έχουμε και τη φορολογική δήλωση να συμπληρώσουμε βρε!)

marigoula

ΥΓ: Όπως βλέπετε προσπαθώ απεγνωσμένα να αντισταθώ και να μην γράψω τίποτα για τα τρέχοντα...