Η ζωή μετά...

Κοντεύει μήνας που τυπικά έχω αποχωρήσει από την υπηρεσία, αλλά ουσιαστικά ο ομφάλιος λώρος ακόμη δεν έχει κοπεί.

Γιατί αλήθεια; Είναι η συνήθεια τόσων χρόνων; Είναι η άρνηση να δεχθώ την πραγματικότητα του βιασμού της εξόδου; Είναι η αδυναμία της εκμετάλλευσης της απόλυτης ελευθερίας; Είναι που δεν μπορώ να εγκαταλείψω τους συναδέλφους που  παρέμειναν και βασανίζονται στην μοναξιά τους;

Ίσως είναι όλα μαζί, ίσως λίγο από το καθένα, ίσως τίποτε απ’ όλα αυτά, ίσως απλώς δεν προέκυψε ακόμη το καινούργιο.

Δεν πιστεύω στην μονοσήμαντη απάντηση. Πιστεύω πως η ζωή δεν είναι μαθηματική εξίσωση, αλλά  χημική ισορροπία. Η αβεβαιότητα, η ασάφεια, η αμφιβολία είναι δείγμα ανθρώπινο ίσως επώδυνο αλλά και ιδιαίτερα γοητευτικό. Χωρίς αυτά η έκπληξη θα απουσίαζε από την ζωή μας.

Ένα είναι βέβαιο… ότι ήδη βιώνω μια αντίφαση. Από την μια αισθάνομαι πιο ξέγνοιαστος και από την άλλη  φορτωμένος με ένα σωρό δουλειές που πάντα λόγω εργασίας ανέβαλα. Ξέρεις όταν εργάζεσαι έχεις μια δουλειά, όταν  δεν εργάζεσαι έχεις πολλές δουλειές είτε προσωπικές είτε που σου τις αναθέτουν οι κοντινοί τριγύρω «τώρα που δεν δουλεύεις… μήπως πρέπει να κάνεις και τούτο; ή ήρθε η ώρα να διορθώσουμε το άλλο, να πας εκεί, να τρέξεις αλλού.» Καταλαβαίνετε…

Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με εσάς τους εν ενεργεία συναδέλφους; Τους πραγματικά στριμωγμένους οικονομικά, εργασιακά και κάποιους ίσως συνειδησιακά;

Μια από τις δουλειές που σκεπτόμουνα, αλλά απλώς σκεπτόμουνα και ανέβαλα, ήταν να ψηφιοποιήσουμε όλα τα ΤΕΥΧΗ που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα. Όχι για λόγους νοσταλγίας αλλά για λόγους συνέχειας της ιστορίας του ΓΧΚ. Εκεί βρίσκονται γραμμένες, αξιόλογες εργασίες συναδέλφων, προτάσεις, σχέδια και όνειρα που είτε πραγματοποιήθηκαν, είτε όχι καταγράφουν την πορεία της υπηρεσίας. Ίσως διαβάζοντας τα, μάθουμε κάτι περισσότερο και προστατεύσουμε το μέλλον μας.

Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω στην σκέψη αυτή.

Σας χαιρετώ

Ο palios