Οι βασικές
αλλαγές που επιφέρει στο Δημόσιο ο νόμος - λαιμητόμος
Το σχέδιο νόμου για το
Ασφαλιστικό χτυπά το σύνολο των ασφαλισμένων στον ιδιωτικό και στο δημόσιο
τομέα, αλλάζοντας προς το χειρότερο το ύψος των συντάξεων, την ηλικία
συνταξιοδότησης, τις παροχές και άλλα.
Το σημείωμα που δημοσιεύουμε σήμερα εστιάζει στις αλλαγές
που θα επέλθουν από την ψήφιση και εφαρμογή του νόμου σε βάρος των εργαζομένων
στο Δημόσιο, επαληθεύοντας την αναγκαιότητα ο νόμος - λαιμητόμος να συναντήσει
την καθολική και συντονισμένη αντίδραση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών
στρωμάτων, να μη νομιμοποιηθούν οι αντιδραστικές ανατροπές στη συνείδηση των
εργαζομένων και του λαού.
Ως προς τον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης, το νομοσχέδιο
διατηρεί (κατ' αναλογία του προηγούμενου αντιασφαλιστικού νόμου Λοβέρδου -
Κουτρουμάνη, ν. 3865/2010, που αφορούσε τους δημόσιους υπαλλήλους) το «σπάσιμο» της σύνταξης σε εθνική και
ανταποδοτική. Υπολογίζει την εθνική σύνταξη, με τα σημερινά δεδομένα, στα
384 ευρώ, αλλά μόνο για όποιον έχει τουλάχιστον 20 και 15 έτη εργασίας, όπως
ήταν προηγουμένως.
Για κάθε έτος από τα 19 έως και τα 15, η εθνική σύνταξη θα
μειώνεται κατά 2% και έτσι διαμορφώνεται στη 15ετία στα 346 ευρώ. Στην πράξη, οδεύουμε προς οριστική κατάργηση της
15ετίας. Από εκεί και πέρα, χειροτερεύει τον τρόπο υπολογισμού της
ανταποδοτικής σύνταξης, που στο άθροισμά της με την εθνική καταλήγει σε
ψίχουλα, πολύ λιγότερα και από αυτά που έδιναν οι προηγούμενοι αντιασφαλιστικοί
νόμοι.
Οι νέες πετσοκομμένες συντάξεις
Στον πίνακα που παραθέτουμε, παρουσιάζονται στοιχεία που
δείχνουν τη μεγάλη μείωση των συντάξεων των εργαζομένων στο Δημόσιο. Η σύγκριση
γίνεται μεταξύ των σημερινών συντάξεων,
όπως αυτές αποδίδονται με τον ισχύοντα νόμο (πρόκειται για το ν. 3029/2002,
καθώς ο ν. 3865/2010 των Λοβέρδου - Κουτρουμάνη δεν πρόλαβε ουσιαστικά να
εφαρμοστεί) και των συντάξεων που θα
παίρνουν στο εξής οι δημόσιοι υπάλληλοι και των τεσσάρων κατηγοριών
εκπαίδευσης (Πανεπιστημιακής - ΠΕ, Τεχνολογικής - ΤΕ, Δευτεροβάθμιας - ΔΕ,
Υποχρεωτικής - ΥΕ), αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης.
Με βάση τον πίνακα,
είναι σαφές ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας, θα
δουν τις συντάξεις τους να μειώνονται περίπου 24% - 34% (ΠΕ), 22% - 33% (ΤΕ),
17% - 30% (ΔΕ) και 9% - 26% (ΥΕ).
Στα παραδείγματα δεν συμπεριλάβαμε τις ήδη αποδιδόμενες
συντάξεις, για τις οποίες το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης προβλέπει
επανυπολογισμό με το νέο τρόπο που θεσπίζει. Αν προκύψει διαφορά στη σύνταξη
μεταξύ της αποδιδόμενης και επανυπολογισμένης σύνταξης (σημειωτέον ότι έχουν
επιβληθεί αλλεπάλληλες μειώσεις στις αποδιδόμενες συντάξεις τα τελευταία
χρόνια), θα επιστρέφεται για τα έτη 2016, 2017, 2018 ένα πολύ μικρό μέρος της
διαφοράς («προσωπική διαφορά») και μόνο στην περίπτωση που η διαφορά αυτή είναι
πάνω από 20%. Από το 2019 θα δίνεται αποκλειστικά το μειωμένο ποσό που
προκύπτει με το νέο τρόπο υπολογισμού.
Αλλη αλλαγή που φέρνει το σχέδιο νόμου είναι η κατακόρυφη
αύξηση του ποσού που πρέπει να καταβάλλει ο ασφαλισμένος για την αναγνώριση των
πλασματικών χρόνων υπηρεσίας, από 6,67% σε 20% επί του βασικού του μισθού.
Επίσης, προβλέπεται η στέρηση του επιδόματος παιδιού σε ένα μεγάλο τμήμα
συνταξιούχων, καθώς το νομοσχέδιο θέτει αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια, ενώ
μέχρι σήμερα το παίρνουν όλοι οι συνταξιούχοι. Τέλος, προβλέπονται μεγάλες μειώσεις
στο ύψος του εφάπαξ που θα παίρνουν στο εξής οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ά.
Τσέχος
ΥΓ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 1-5-2016 στο Ριζοσπάστη
Ένα θέμα, όμως, που δεν θίγεται στο άρθρο καθόλου, είναι η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού. Με απλά λόγια, εάν λάβουμε υπ' όψιν το προσδόκιμο της ζωής, είναι αρκετά απλός ένας υπολογισμός που δείχνει τη σχέση ανάμεσα στο ύψος των εισφορών, τη διάρκεια της ασφάλισης και τη σύνταξη που προκύπτει. Αυτόν τον υπολογισμό, όμως, δεν θέλουν να τον κάνουν οι "υποστηρικτές" των εργαζομένων, γιατί τα συμπεράσματα θα ήταν αποστομωτικά. Με λίγα λόγια, τα λεφτά των εισφορών δεν φθάνουν για τις συντάξεις, οπότε μπαίνει το θέμα, από πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα. Έτσι, κάποιοι προτιμούν τη σιωπή, γιατί οι αλήθειες πονάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά ιδιαιτέρως τους δημόσιους υπαλλήλους, η όλη υπόθεση με την ασφάλιση είναι ένα λογιστικό παιγνίδι. Στον ιδιωτικό τομέα, η ασφαλιστική εισφορά είναι μέρος της αμοιβής ή των κερδών που αποδίδεται από τα διάφορα μέρη στο Δημόσιο για τη σύνταξη. Αντιθέτως, στο Δημόσιο, είναι το ίδιο το Δημόσιο που καταβάλλει τους μισθούς, κρατά ένα μέρος τους, ως ασφάλιση, και αργότερα δίνει ένα ποσό για σύνταξη, παρακρατά τους φόρους κ.ο.κ.
Όλα αυτά τα χρήματα που σχετίζονται με τους δημοσίους υπαλλήλους, κανονικά, προέρχονται από τη φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα. Θα πρότεινα, η ευαισθησία μας να μην περιορίζεται στα δικαιώματά μας, αλλά να συμπεριλάβει και τις υποχρεώσεις μας. Να προβληματιστούμε εάν προσφέρουμε σ' αυτήν την κοινωνία έργο αντάξιο των αμοιβών μας, εάν στηρίζουμε την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, από τη φορολόγηση του οποίου θα προέλθουν οι μισθοί μας. Αυτός ο προβληματισμός είναι πάντοτε αναγκαίος, αλλά ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις για πολύ μικρότερες αμοιβές, άλλοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, επιχειρηματίες βλέπουν να φορολογείται το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους.
Χρειάζεται ορθολογισμός, ρεαλισμός και να έλθουμε και στη θέση των άλλων.
Η συνάδελφος Αλεξάνδρα βάζει 2 ζητήματα προσπαθώντας να πάρει θέση υπερ του επερχόμενου νόμου και όλης της επιχειρηματολογίας των νυν και προηγούμενων κυβερνήσεων των μνημονίων και μη,της Ε.Ε. της Τρόϊκας,του Γιαννίτση,του Μητσοτάκη και σε τελική ανάλυση του κεφαλαίου και όλων των με διάφορες αποχρώσεις εκπροσώπων του.Οτι δηλαδή δεν υπάρχουν χρήματα για τις συντάξεις.Στο πρώτο κομμάτι της απάντησης ας δούμε αυτό.
ΔιαγραφήΗ πολιτική της δήθεν «σωτηρίας» των Ταμείων και της προστασίας των συνταξιούχων, που οδηγεί στην καταλήστευση των Ταμείων και στην εξόντωση των συνταξιούχων, δεν είναι σημερινή. Πρόκειται για ένα έγκλημα δεκαετιών.
Πριν ακόμα συντελεστεί το μεγάλο «ριφιφί» των αποθεματικών των Ταμείων με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 2000, πριν ακόμα αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των ομολόγων το 2007, είχε προηγηθεί μια ολόκληρη 40ετία (1951 - 1990), κατά την οποία συνέβαινε το «απίθανο»:
Οι εκάστοτε κυβερνώντες - εφαρμόζοντας την πολιτική της συσσώρευσης προς όφελος των λίγων διά μέσου της αποστέρησης από τους πολλούς - υποχρέωναν τα Ασφαλιστικά Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως, αλλά και με αρνητικό επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες!
Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, επιδοτούσαν (ανέξοδα και με λεφτά των εργατών) τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εργολάβους.
Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι τα λεφτά των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές τους εισφορές κατατέθηκαν στις τράπεζες:
το 1950 με αρνητικό επιτόκιο -7,6%,
το 1954 με αρνητικό επιτόκιο -11,1%,
το 1974 με αρνητικό επιτόκιο -21,8%,
το 1981 με αρνητικό επιτόκιο -13%,
το 1986 με αρνητικό επιτόκιο -8%,
το 1990 με αρνητικό επιτόκιο -2,4%.
Από αυτή και μόνο την κομπίνα (καθ' όλα νόμιμη - με το νόμο 1611/1950 είχε γίνει)το κράτος των Παπάγων, των Πλαστήρων, του Καραμανλή και των Παπανδρέου λεηλάτησε, σε τιμές της δεκαετίας του 2000, περί τα 58 δισ. ευρώ από τα Ασφαλιστικά Ταμεία!
Μήπωςόλα αυτά είναι «περασμένα – ξεχασμένα»; Ούτε «περασμένα» είναι (απόδειξη ότι επαναλαμβάνονται διαρκώς), ούτε «ξεχασμένα»:
Οι εργάτες του '50, του '60, του '70, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300, 400 και 500 ευρώ..
Στη συνέχεια, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήρθαν οι περίφημοι εκείνοι νόμοι των Σιούφα - Σουφλιά επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε ήταν που δόθηκε το ελεύθερο στην εκάστοτε κυβέρνηση να τζογάρει τα λεφτά των εργαζομένων. Τότε νομοθετήθηκε ο «εκσυγχρονισμός» της εισαγωγής των αποθεματικών και της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων στην γκανιότα του Χρηματιστηρίου.
Η λεηλασία των Ταμείων δεν σταμάτησε στους νόμους Σιούφα - Σουφλιά της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ ήρθε και στον τομέα αυτό να βάλει τη δική του «σφραγίδα». Αυτοί οι φοβεροί «σοσιαλιστές», οι εκπρόσωποι των «μη προνομιούχων», αυτοί κι αν παρέδωσαν τους εργαζόμενους και τα Ταμεία τους στους «αλογομούρηδες» των χρηματιστηριακών.
Τον Οκτώβρη του 1997, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για τη «Χρηματιστηριακή Αγορά Παραγώγων», η τροπολογία που κατατέθηκε ήταν σαφής:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Επιτρέπεται - έλεγε η τροπολογία - σε φορείς κοινωνικής ασφάλισης κατά τη διαχείριση των διαθεσίμων τους να αγοράζουν και να πωλούν μετοχές εισηγμένες στο ΧΑΑ».
Την είχε καταθέσει ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου...
Έτσι οι διοικήσεις των Ταμείων ανέλαβαν το «καθήκον», κατόπιν των κυβερνητικών επιλογών, να σπρώχνουν τα λεφτά των ασφαλισμένων στον «Καιάδα» της Σοφοκλέους προς χάριν των «επενδυτών» και των μιζαδόρων.
Το αποτέλεσμα αυτής της δόλιας πολιτικής ήταν καταστροφικό. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά:
Μέσα σε μία τριετία, το διάστημα 1999 - 2002, έγιναν φτερό στον άνεμο του χρηματιστηριακού τζόγου τα 2/3 των αποθεματικών των Ταμείων !
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού, που είχε δημοσιοποιηθεί τον Οκτώβρη του 2003, η αξία των μετοχών που είχαν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά Ταμεία κατρακύλησε από τα 5,3 δισ. ευρώ σε 1.8 δισ. ευρώ.
Μέσα σε μία τριετία, δηλαδή, οι καπιταλιστές και οι χρηματιστές λεηλάτησαν 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ!
Αυτή ήταν η πολιτική της εισαγωγής των αποθεματικών των Ταμείων στο χρηματιστηριακό τζόγο. Μόνο τυφλοί ή πολιτικά αγύρτες δεν βλέπουν την αλήθεια.
Η κλοπή των αποθεματικών των Ταμείων συνιστά ένα άνευ προηγουμένου «ριφιφί » κατά του εργαζόμενου λαού.
Μια αρπαγή τεράστιων κεφαλαίων που τα έβαλαν στο χέρι τράπεζες, ασφαλιστικοί όμιλοι και χρηματιστηριακές εταιρείες, αφού πρώτα τους άνοιξαν την πόρτα ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ νομοθετώντας το τζογάρισμα των αποθεματικών στη χρηματιστηριακή «πιάτσα».
Και μετά απ’ όλα αυτά φτάσαμε στον κανιβαλισμό των Μνημονίων. Εκτοτε ζούμε το ριφιφί στο τετράγωνο: Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟΠΟΚΠ),
οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων στο διάστημα των Μνημονίων ανήλθε στα 33 δισ. ευρώ.
Μόνο από το περίφημο PSIοι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ.
Φυσικά η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων δεν αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία:
«Έκλεψαν το ταμείο των συντάξεων για να βοηθήσουν τους πλούσιους τραπεζίτες φίλους τους»,
έγραφε η «Irish Daily Mirror» την επομένη της ανακοίνωσης της ιρλανδικής κυβέρνησης για την προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό» ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ...
Και πως απαντά η «πρωτοδεύτερη φορά Αριστερή» κυβέρνηση σε αυτό το έγκλημα; Τι κάνει ο κ.Τσίπρας, αυτός που θα έδινε την… 13η σύνταξη στους συνταξιούχους; Τι πάνε να διαπράξουν μετά από 20 μειώσεις συντάξεων κατά τα μνημονιακά χρόνια που επέφεραν μείωση του συντάξιμου μισθού κατά 50%;
Μια απλή ανάγνωση του νομοσχεδίου Κατρούγκαλου είναι αρκετή για καταλάβει και ο πιο αδαής την αλήθεια: Τους δίνει και τη χαριστική βολή! Αλλά για μια ακόμα φορά, οι του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά, παριστάνουν τους «διαπραγματευτές» και τους… «αριστερούς».
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στην εξής κατάσταση: Να παρακολουθούμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τη μια μεριά, και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ από την άλλη, να… μαλώνουν για το συνταξιοδοτικό, και είναι σαν να ακούς δυο λωποδύτες να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ο αυθεντικότερος εκπρόσωπος του… «πνεύματος και της ηθικής»!
Αντί να κρύβονται (και οι δυο), αντί να προσεύχονται να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί (και τους δυο), αυτοί κυκλοφορούν ανερυθρίαστοι, ξεδιάντροποι, με αυθάδεια χιλίων πιθήκων, λέγοντας ψέματα, προσπαθώντας να τα ρίξουν ο ένας στον άλλον για τη λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων, διεκδικώντας ψήφους ο ένας εις βάρος του άλλου για ένα έγκλημα που μαζί σχεδίασαν, μαζί ψήφισαν, μαζί προωθούν και μαζί το συνεχίζουν, ψηφίζοντας (μαζί) το τρίτο Μνημόνιο.
Είναι εκεί, στο τρίτο Μνημόνιο, που ενσωματώνονται τα δυο προηγούμενα και που ορίζεται το πλαίσιο εντός του οποίου ενταφιάζονται τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα νυν και μελλοντικών συνταξιούχων.
«Απ' τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες...», έγραφε ο Αραγκόν.Θα μπορούσε να το έχει γράψει για τον Έλληνα συνταξιούχο. Τον άνθρωπο τον ηλικιωμένο, τον γέροντα, που δούλεψε μια ζωή και που η μια μετά την άλλη οι δεξιές και «αριστερές» κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» του κόβουν κι άλλο τη σύνταξη πείνας, τον εξαναγκάζουν να ζει στη φτώχεια, για τον εξής πολύ απλό - και ταξικό λόγο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί, ενώ του χρωστούν συντάξεις ανθρώπινες, συντάξεις τις οποίες έχει πληρώσει, οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων, τις έχουν καταχραστεί.
Και τώρα εκείνο που εξυφαίνεται είναι η πλήρης μετατροπή του χώρου της κοινωνικής ασφάλισης σε πεδίο ιδιωτικής μπίζνας. Είναι η μετατροπή της σύνταξης σε μια έννοια που δεν θα αντιστοιχεί ούτε καν στην έννοια του «ψίχουλου».Αν αυτό δεν είναι «αιτία πολέμου», ενός μονομερούς, ανελέητου «ταξικού πολέμου» που έχει κηρυχτεί και εξελίσσεται αδυσώπητα εναντίον του λαού, τότε τι είναι;
Τώρα οσοναφορά το δεύτερο σκέλος της τοποθέτησης της Αλεξάνδρας δηλαδή τη στάση που κατα την άποψή της πρέπει να κρατήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι απέναντι στις αλλαγές στο ασφαλιστικό.
Καταρχάς θέλω να τονίσω οτι το ΠΑΜΕ, εκ μέρος του οποίου μιλάω,δεν έκανε ποτέ διαχωριμό των εργαζομένων μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών.Θεωρεί οτι κοινά είναι τα προβλήματα,κοινοί οι λόγοι που δημιουργούνται (πολιτικές εκάστοτε κυβερνήσεων με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου),κοινός άρα κι ο εχθρός.Εμείς δεν θεωρούμε οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι "τα φάγαμε" μαζί με τον Πάγκαλο και ευθυνόμαστε για την κρίση ,όπως έντεχνα απο την κυρίαρχη προπαγάνδα έγινε προσπάθεια να περάσει σαν αντίληψη.Η προσπάθεια διαχωρισμού των εργαζομένων γίνεται με στόχο την απόκρυψη των πραγματικών υπευθύνων της κρίσης.Η παρουσίαση του παραπάνω κειμένου έγινε για καθαρά μεθοδολογικούς σκοπούς λόγω των ιδιαιτερωτήτων του ασφαλιστικού στον τομέα του δημοσίου στον οποίο εργαζόμαστε εμείς σαν υπάλληλοι του Γ.Χ.Κ.Στην ιστοσελίδα του ΠΑΜΕ http://pamehellas.gr/ όποιος θέλει μπορεί να βρεί τις θέσεις μας για το ασφαλιστικό που αφορούν τους δημόσιους,τους ιδιωτικούς,τους επαγγελματίες κλπ.όλων δηλαδή όσων είναι στόχος του ταξικού πολέμου που κύρηξαν το κεφάλαιο,οι κυβερνήσεις του,οι διακρατικές ενώσεις του.Οι εκ των έσω παραινέσεις να κάτσουμε στα αυγά μας εμείς οι δημόσιοι γιατί στην ουσία παρασιτούμε στην κοινωνία, μόνο στόχο έχουν τη διάσπαση του μετώπου των εργαζομένων, κάτι που είναι βούτυρο στο ψωμί τους ιδιαίτερα τώρα που μετά τη μαζική σχετικά συμμετοχή στην απεργία της 4ης Φεβρουαρίου και μπεροστά στην 48ωρη απεργία που έχει κυρηχτεί με την κατάθεση του φορολογικού και του ασφαλιστικού.Σαφέστατα και ο πλούτος δημιουργείται στην παραγωγή και όχι βέβαια γενικά και αόριστα στον ιδιωτικό τομέα αλλά απο τους εργαζόμενους και ΜΟΝΟ απ αυτούς και όχι απ τους πλουτοκράτες που είναι τα πραγματικά παράσιτα.Το δημόσιο επιτελεί σαφώς ρόλο στον τομέα της διανομής,των υπηρεσιών,της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης(παιδεία,υγεία). Για την ιδιαιτερότητα του Δημοσίου και το ρόλο που έπαιξε τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας έχω αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενες συζητήσεις εδώ μέσα.Σταθερή και μόνιμη δουλιά για όλους με δικαιώματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Αντεπίθεση των εργαζόμένων όχι μόνο για να μην περάσουν τα νέα μέτρα αλλά και για να παρθούν πίσω τα κλεμμένα των προηγούμενων.
Και να τι αποαιτούν οι φίλοι και εταίροι μας βιομήχανοι για το δημόσιο:
ΔιαγραφήΠαραπέρα μείωση μισθών και προσωπικού στο δημόσιο τομέα ζητά ο ΣΕΒ, την ώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν δει τους μισθούς τους να μειώνονται από το 2010 έως σήμερα κατά 14,6%, ενώ το προσωπικό έχει μειωθεί κατά 200.000 άτομα.
Το πρόσχημα των βιομηχάνων για τις νέες περικοπές στα δικαιώματα των εργαζομένων του δημόσιου τομέα, που θα συμπαρασύρουν και εκείνα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, είναι πως -όπως και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση- οι μισθοί στο δημόσιο είναι υψηλότεροι από τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, γεγονός που αξιοποιείται και για τον τεχνητό διαχωρισμό των εργαζομένων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στο «Εβδομαδιαίο Οικονομικό Δελτίο» του Συνδέσμου, οι μέσες καθαρές μηνιαίες αποδοχές στο δημόσιο τομέα ανέρχονται σήμερα (2015) σε 1.050 ευρώ, όταν στον ιδιωτικό τομέα δεν υπερβαίνουν τα 780 ευρώ.
Επιδιώκοντας τη διεύρυνση των πεδίων δράσης για την αύξηση της κερδοφορίας τους, οι βιομήχανοι εκτιμούν ότι «εν γένει, το κράτος στην Ελλάδα λειτουργεί σήμερα πέραν των δυνατοτήτων της ιδιωτικής οικονομίας, γεγονός που απομυζά πόρους, αλλά και επενδύσεις και θέσεις εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα και καταδικάζει την ελληνική οικονομία σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και υψηλή ανεργία».
Προσθέτει ότι «η κατάσταση αυτή δεν είναι διατηρήσιμη στο μέλλον και χρήζει άμεσης προσαρμογής. Το κράτος οφείλει να λειτουργεί με υψηλότερη παραγωγικότητα και να μειώσει τη δαπάνη για μισθούς», αποσιωπώντας ότι αυτό πρακτικά για το λαό σημαίνει την παροχή ακόμα πιο υποβαθμισμένων υπηρεσιών σε μία σειρά κρίσιμωντομέων, όπως Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια.
Αξίζει να σημειωθεί ότι με την εφαρμογή των Μνημονίων, από το 2010 και μέχρι σήμερα, οι προσλήψεις στο Δημόσιο ανήλθαν σε 70.000 περίπου και οι αποχωρήσεις σε 200.000, κυρίως μέσω συνταξιοδότησης. Στο σύνολο της οικονομίας, ο μέσος μηνιαίος καθαρός μισθός μειώθηκε κατά 17,9% και οι απασχολούμενοι κατά 20,9%, κυρίως μέσω απολύσεων.