Πρώτες σκέψεις περί Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων

Με αφορμή την υλοποίηση του σχεδίου των δανειστών (θεσμών) για την ανεξαρτητοποίηση από την εκάστοτε κυβέρνηση του μηχανισμού συλλογής φορολογικών εσόδων, θα προσπαθήσω εκφράζοντας τις προσωπικές μου απόψεις, να απαντήσω σε ορισμένα ερωτήματα, όσο πιο απλά μπορώ.

Ερώτημα 1ο : Τι σημαίνει η δημιουργία της ΑΑΔΕ;

Σε ένα ανεξάρτητο, ευνομούμενο κράτος, η κυβέρνηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει την οικονομική πολιτική υπό τον έλεγχο της.

Από τα λίγα οικονομικά που καταλαβαίνω, η οικονομική πολιτική κάθε κράτους έχει τρεις πτυχές:

Α. Νομισματική πολιτική –Νόμισμα: Ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Β. Δημοσιονομική – Φορολογική πολιτική: Η νομοθεσία θα ελέγχεται από τους θεσμούς μέσω μνημονίου και η εφαρμογή της θα ελέγχεται μέσω ΑΑΔΕ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. 

Γ. Επενδυτική πολιτική: Στηρίζεται σχεδόν πλήρως σε ευρωπαϊκά κονδύλια – ΕΣΠΑ, σχέδιο Γιουνκέρ κλπ.

Συνεπώς, η όποια Ελληνική κυβέρνηση πλέον έχει ελάχιστο έλεγχο επί της οικονομικής πολιτικής.

Άρα, η Ελλάδα είναι μια αποικία χρέους.  Για τα υπόλοιπα ας διαβάσουμε το βιβλίο του Ν. Κοτζιά (υπουργού των εξωτερικών) με τον ομώνυμο τίτλο.

Δεν χρειάζεται νομίζω να συμπληρώσω ότι είμαι αντίθετος σε κάθε τι, που οδηγεί στην αποικιοποίηση της χώρας μου και άρα και στη δημιουργία της ΑΑΔΕ με τους συγκεκριμένους όρους.  

Ερώτημα 2ο : Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά;

Ίσως, αν η κυβέρνηση δεν υπέγραφε και η βουλή δεν ψήφιζε το τρίτο μνημόνιο. Τι θα γινόταν σε αυτή την περίπτωση δεν ξέρω και εν πολλοίς μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν.  Αυτό που κατάλαβα όμως, είναι ότι όλες οι εκτός Ευρώπης «μεγάλες δυνάμεις» (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα), συμβούλευσαν την κυβέρνηση να συμφωνήσει με τους δανειστές. 

Για να είμαι δίκαιος θα αναφέρω την εκδοχή των κομμάτων της προηγούμενης κυβέρνησης ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τη στιγμή που η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν κοντά στη λύση του προβλήματος, χωρίς την ανάγκη νέων μέτρων.   Άλλη μια εικασία.

Αλλά αυτά δεν έχουν πρακτική σημασία, διότι η πραγματικότητα θέτει πλέον μπροστά μας συγκεκριμένα απτά δεδομένα, εργασιακά, φορολογικά, συνταξιοδοτικά.  Σε αυτό το περιβάλλον πρέπει να αγωνιστούμε, να δράσουμε, να ζήσουμε.     

Ερώτημα 3ο : Θα πετύχει τουλάχιστον τον στόχο της αύξησης των δημοσίων εσόδων η ΑΑΔΕ;

Δύσκολο να το προεξοφλήσει κάποιος.  Ακόμα και το ΔΝΤ σε διαθέσιμη στην ιστοσελίδα του μελέτη, συμπεραίνει πως τα πρώτα χρόνια από την ανεξαρτητοποίηση, τα έσοδα αυξάνουν, αλλά σε βάθος δεκαετίας τα προβλήματα επανέρχονται.  Μάλιστα στα παραδείγματα της μελέτης η αρχική αύξηση των εσόδων συντελέστηκε σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης.  Στην Ελλάδα της εξαετούς ύφεσης δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι θα αυξηθούν τα φολογικά έσοδα.

Ερώτημα 4ο: Με μας τους υπαλλήλους τι γίνεται;

Κατ’ αρχήν υπάρχει ένα θέμα με την υποχρεωτική υπαγωγή μας στην ΑΑΔΕ.  Δεν είμαι νομικός για να κρίνω το θέμα από τη νομική σκοπιά.  Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να υπάρξει μηχανισμός, που να μας δίνει τη δυνατότητα της επιλογής. Στην ΑΑΔΕ θα είμαστε μεν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά με αστερίσκους.  Άλλο σύστημα αξιολόγησης, άλλο σύστημα επιλογής προϊσταμένων (αυτό που ήδη ξέρουμε), και άλλα διαφορετικά ή συμπληρωματικά των ισχυόντων στο υπόλοιπο δημόσιο, βαθμολόγιο και μισθολόγιο.  Όλα αυτά μένει να καθοριστούν και σε αυτά πρέπει να επικεντρωθεί η δράση μας, ώστε να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, το εργασιακό μας μέλλον και το μέλλον της υπηρεσίας μας, σε συνθήκες αξιοκρατίας και δικαιοσύνης.

Γιώργος Τσαγκαρόπουλος