Αυτός είναι ο χώρος όπου οι υπάλληλοι του Γενικού Χημείου του Κράτους
θα λέμε όλα όσα μας ενδιαφέρουν και μας προβληματίζουν.
Όλα όσα θέλουμε να μοιραστούμε μεταξύ μας!
Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018
Ναί ή όχι;
Άραγε τι είναι το πιο σωστό: Να εκφράζω γνώμη ή να μην εκφράζω γνώμη; Να φοβάμαι ή να ορθώνομαι; Να βολεύομαι ή να διεκδικώ; Να μιλάω για το δίκαιο ή να μην ανακατεύομαι... Χμμμμμ... Με τρώνε τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο.... marigoula
Αγαπητή Μαριγούλα, δυστυχώς στο Γενικό Χημείο του Κράτους έχει επικρατήσει εδώ και καιρό μια κατάσταση που παραπέμπει σε light μορφή στρατοπέδου συγκέντρωσης. Μπορεί αυτό να ισχύει σε όλο το Κράτος, αλλά εμείς μιλάμε γι' αυτό που βιώνουμε. Ελάχιστοι μιλάνε για τα κοινά, εκφράζουν απόψεις, κάνουν προτάσεις. Αλλά και σ' αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις κανείς δεν συγκινείται να ακούσει,να καλέσει σε συζήτηση, να προωθήσει αλλαγές. Καρφωμένοι στις καρέκλες τους, με παρωπίδες, γεμάτοι φόβο να κυττάξουν γύρω τους για να μη δουν την αδυσώπητη πραγματικότητα, εκτελούν εντολές ανεφάρμοστες και αμφίβολου νοήματος. Ένας βάλτος που απειλεί να καταπιεί την ψυχή μας, να μας μετατρέψει σε αγέλαστους γραφειοκράτες που το μόνο που τους απασχολεί είναι η διατήρηση αυτού του λάκκου, μέσα στον οποίο έχουν οριοθετήσει την ύπαρξή τους. Ένα μόνο έχω να προτείνω: να κρατήσουμε τη λογική μας και την ανθρωπιά μας, να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με ρεαλισμό και θάρρος και να μην το βάλουμε κάτω στην υποτίμηση που θα δεχθούμε μετά από μια τέτοια στάση. Στο κάτω της γραφής τί νόημα έχει η ύπαρξη, όταν έχεις χάσει τη ψυχή σου;
Αγαπητή Μαριγούλα, δυστυχώς στο Γενικό Χημείο του Κράτους έχει επικρατήσει εδώ και καιρό μια κατάσταση που παραπέμπει σε light μορφή στρατοπέδου συγκέντρωσης. Μπορεί αυτό να ισχύει σε όλο το Κράτος, αλλά εμείς μιλάμε γι' αυτό που βιώνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλάχιστοι μιλάνε για τα κοινά, εκφράζουν απόψεις, κάνουν προτάσεις.
Αλλά και σ' αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις κανείς δεν συγκινείται να ακούσει,να καλέσει σε συζήτηση, να προωθήσει αλλαγές.
Καρφωμένοι στις καρέκλες τους, με παρωπίδες, γεμάτοι φόβο να κυττάξουν γύρω τους για να μη δουν την αδυσώπητη πραγματικότητα, εκτελούν εντολές ανεφάρμοστες και αμφίβολου νοήματος.
Ένας βάλτος που απειλεί να καταπιεί την ψυχή μας, να μας μετατρέψει σε αγέλαστους γραφειοκράτες που το μόνο που τους απασχολεί είναι η διατήρηση αυτού του λάκκου, μέσα στον οποίο έχουν οριοθετήσει την ύπαρξή τους.
Ένα μόνο έχω να προτείνω: να κρατήσουμε τη λογική μας και την ανθρωπιά μας, να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με ρεαλισμό και θάρρος και να μην το βάλουμε κάτω στην υποτίμηση που θα δεχθούμε μετά από μια τέτοια στάση. Στο κάτω της γραφής τί νόημα έχει η ύπαρξη, όταν έχεις χάσει τη ψυχή σου;