ΕΤΕΡΟΠΟΛΙΚΟΣ: ΤΕΥΧΟΣ (Μια ιστορία... άλλης εποχής)

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

ΤΕΥΧΟΣ (Μια ιστορία... άλλης εποχής)

Όλα ξεκίνησαν από μια ανάγκη, που στην συνέχεια γέννησαν μια ιδέα και στο τέλος επειδή η εποχή και το περιβάλλον ήταν κατάλληλα, έγινε πράξη. Δημιουργήθηκε το ΤΕΥΧΟΣ.

Η ανάγκη ήταν η επιθυμία επικοινωνίας, ανταλλαγής γνώσεων, σκέψεων και απόψεων των συναδέλφων (κυρίως της επαρχίας) μεταξύ τους.

Η ιδέα ήταν η έκδοση ενός εντύπου, όπου θα μπορούσε να γράφει ελεύθερα ο κάθε συνάδελφος και θα διανέμεται δωρεάν.

Η εποχή, 1985, ήταν κατάλληλη. Κυριαρχούσε ένα κλίμα ελευθερίας και διακίνησης ιδεών.

Το περιβάλλον ήταν θετικό. Συνάδελφοι με όραμα και αγάπη ξεκίνησαν μια δοκιμαστική έκδοση, που εξελίχθηκε, αφιέρωσαν πολύ από τον χρόνο τους και έγραψαν μια ιστορία που κράτησε περισσότερο από εικοσιπέντε χρόνια. Άλλωστε στην Ελλάδα … οι παρέες γράφουν ιστορία!

Το πρώτο τεύχος «εκδόθηκε» σε φωτοτυπίες με χειρόγραφο τίτλο και πρόθεση να έχει δίμηνη παρουσία.

Ήταν τέσσερεις δαχτυλογραφημένες κόλλες Α4 διπλωμένες στην μέση ώστε να δίνουν ένα μικρό οχτασέλιδο περιοδικό.

Ακολουθεί το ΤΕΥΧΟΣ 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 85 με ίδια μορφή όπου όμως αναφέρεται και η πρώτη «συντακτική επιτροπή» αποτελούμενη από συναδέλφους της Θεσσαλονίκης Μόσχου Αντώνη, Παρούτη Ντίνα, Τριανταφύλλου Καλλιόπη και της Βέροιας Παπαδήμου Αργύρη, Μανούδη Νίκου, Τσίκα Γιώργου. Τα έξοδα καλύπτονται από τα μέλη.

Συνεχίζουν τα ΤΕΥΧΗ 3 (11-12/85), 4 (1-2/86) και 5 (3-4/86) με την ίδια μορφή. Η σημαντική εξέλιξη ήταν πως το 5^ο ΤΕΥΧΟΣ εκδίδεται με την νομική και οικονομική κάλυψη του Συνδέσμου Χημικών Βορείου Ελλάδος, υπεύθυνο στο νόμο τον Πρόεδρο Ν. Παπαδάκη και συντακτική επιτροπή τους Μανούδη Ν., Μόσχου Αν., Παπαδήμο Αρ., Παρούτη Ν., και Τριανταφύλλου Κ. που αναφέρονται ως χημικοί του ΓΧΚ αλλά και μέλη του Συνδέσμου. Ήταν μια κίνηση που προέκυψε μετά από συναντήσεις με το Σύνδεσμο και νομιμοποίησε το μέχρι τότε «παράνομο» ΤΕΥΧΟΣ.

Από το ΤΕΥΧΟΣ 6 αρχίζει να κυκλοφορεί σε τυπωμένη πλέον μορφή και συνεχίζει με την ίδια σύνθεση μέχρι το ΤΕΥΧΟΣ 9 (11-12/86).

Μετά μια μεγάλη και δύσκολη περίοδο, το ΤΕΥΧΟΣ 10 εκδίδεται τον ΙΟΥΛΙΟ – ΑΥΓΟΥΣΤΟ’87 δυο χρόνια μετά την πρώτη του παρουσία, με την νομική και οικονομική κάλυψη του Συλλόγου μας και την υποχρέωση να δημοσιεύει ανακοινώσεις του Συλλόγου. Είχε βρει επιτέλους τον δρόμο του. Στην συντακτική επιτροπή παραμένουν οι Μανούδης Ν., Παπαδήμος Αρ. Παρούτη Ντ. και Τριανταφύλλου Κ. ενώ υπεύθυνος με τον νόμο είναι ο τότε Πρόεδρος του Συλλόγου κ. Δήμου Θανάσης.

Με την μορφή αυτή συνεχίζει να εκδίδεται με μόνες αλλαγές στην συντακτική επιτροπή. Στο ΤΕΥΧΟΣ 15 (11/89) συμμετέχει η Γκιργκινούδη Κική, στο ΤΕΥΧΟΣ 16 (4/90) ο Παππάς Δημήτρης, στο ΤΕΥΧΟΣ 19 (8/92) ο Μίχας Σταύρος στο ΤΕΥΧΟΣ 20 (5/93) ο Δασκαλόπουλος Γιώργος, στο ΤΕΥΧΟΣ 21 (10/93) αποχωρεί ο Παπαδήμος Αργύρης, στο ΤΕΥΧΟΣ 25 αποχωρεί ο Παππάς Δημήτρης.

Στο ΤΕΥΧΟΣ 33 (12/1998) γίνεται μια στροφή στην δημιουργία του. Εκτός από την συντακτική επιτροπή, υπάρχουν συνεργάτες και ανταποκριτές. Είναι μια προσπάθεια να διευκολυνθεί το έργο της συντακτικής επιτροπής στην συγκέντρωση της ύλης. Επίσης το ΤΕΥΧΟΣ μετά από την Βέροια και την Θεσσαλονίκη τυπώνεται πλέον στην Καλαμάτα με ευθύνη και της Σκορδάκη Αλεξάνδρας.

Μετά από ένα χρόνο διακοπής της κυκλοφορίας, στο ΤΕΥΧΟΣ 34 παύει να υπάρχει συντακτική επιτροπή και εκδίδεται τον Ιανουάριο του 2000 με βασική ευθύνη της Αλ. Σκορδάκη και συνεργάτες τους Αδαμαντιάδου Σ. Αποστολόπουλος Γ. δασκαλόπουλος Γ. Βλάχος Π. Ζοργιάνου Α. Μανούδης Ν. Μαρκάκης Β. Μίχας Σ. Μοιράγιας Χ. Σκαφίδα Ε. Σκορδάκη Α. και Χροστοδουλάκης Α. Με την σύνθεση αυτή διατηρείται ως το ΤΕΥΧΟΣ 37 (Ιούλιος 2001). Στην συνέχεια συνεχίζει να εκδίδεται χωρίς αναφορά σε συντακτική ομάδα με ευθύνη του Συλλόγου και της Αλ. Σκορδάκη μέχρι το τέλος της ύπαρξης του.

Τελειώνοντας σημειώνουμε πως στο ΤΕΥΧΟΣ και στους φίλους του οφείλονται οι Πανελλήνιες Συναντήσεις που συνεχίζονται κοντά τριάντα χρόνια.

Ο palios

Νίκος Μανούδης

7 σχόλια:

Αλεξάνδρα Σκορδάκη28 Φεβρουαρίου 2017 στις 1:10 μ.μ.
Με την ευκαιρία του κειμένου του Νίκου Μανούδη, θα καταθέσω και εγώ τις αναμνήσεις μου από την έκδοση του ΤΕΥΧΟΥΣ που για πολλά χρόνια είχα την ευθύνη του, ακόμη και εάν οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν το εγνώριζαν καν (και αυτό αποτελεί μια μορφή επαίνου). Ας μου συγχωρεθούν κάποιες παραλείψεις ή ανακρίβειες, έχουν περάσει αρκετά χρόνια και η μνήμη πάει αντιστρόφως ανάλογα με την ηλικία. Ούτως ή άλλως, η ακριβής ιστορία είναι γραμμένη μέσα στο ίδιο το ΤΕΥΧΟΣ.
Όταν τα μέλη της Συντακτικής αποσύρθηκαν, βγήκε μια απόφαση του Δ.Σ. του Συλλόγου που απευθυνόταν σε όλους, αλλά και σε μένα προσωπικά. Όταν την είδα, στην Καλαμάτα, ξαφνιάστηκα. Ήταν στην ουσία σαν μια έμμεση πρόσκληση σε μένα να συνεχίσω το περιοδικό.
Έγινε μια πανελλήνια πρόσκληση για συνεργάτες. Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση, κάποιοι από τους παλιούς παρέμεναν και αυτό ήταν πολύτιμο, και προστέθηκαν αρκετοί καινούργιοι. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους καινούργιους έστειλαν ένα άρθρο και μετά σταμάτησαν.
Βρέθηκα στο δίλημμα: τί κάνω; προχωράω, σταματάω; Ήμουν ακόμη αρκετά νέα, ώστε να έχω το κουράγιο να αγωνίζομαι για κάτι που πίστευα ως ωφέλιμο για τα κοινά και η αλήθεια είναι ότι πίστευα στο ΤΕΥΧΟΣ.
Με βοήθησε πολύ ο τότε σύζυγός μου Μάρκος Χαρίτος που ασκούσε το επάγγελμα της γραφιστικής. Επίσης, μέσα στο κατά τα άλλα πολύ αρνητικό περιβάλλον της Χ.Υ. Καλαμάτας, κάποιοι συνάδελφοι δέχθηκαν να βοηθήσουν στο πρακτικό κομμάτι, το οποίο δεν είναι καθόλου αμελητέο (να φτιάξεις τα δέματα, να τα κουβαλήσεις στο ταχυδρομείο). Την πρώτη φορά το έκανα μόνη μου μέσα στο τυπογραφείο, γιατί δεν ήξερα ότι θα το δεχθεί η Υπηρεσία.
Τα καταφέραμε και έβγαινε 1 τεύχος ανά εξάμηνο με πλούσια και ενδιαφέρουσα ύλη. Μάλιστα, ο τότε σύζυγός μου το ανέβαζε και σε ένα προσωπικό site που είχε, τον Θεμιστοκλή.
Το 2002, μετατέθηκα στην Αθήνα. Άλλαξαν πολλά πράγματα και εγώ αναζητούσα αγωνιωδώς κάποια/ον για να αναλάβει την ευθύνη του ΤΕΥΧΟΥΣ. Στο κάτω της γραφής δεν ήταν και δεν έπρεπε να γίνει προσωπική μου υπόθεση. Κανείς, όμως, δεν βρισκόταν. Όλοι προσφέρονταν να βοηθήσουν, αλλά κανείς δεν αναλάμβανε την ευθύνη.
Συνέχισα, αλλά δεν μπορούσε να εκδίδεται παραπάνω από ένα τεύχος το χρόνο. Το Δ.Σ. συναινούσε στην έκδοσή του (την οποία κάλυπτε οικονομικά), αλλά διαφαίνονταν πολλές επιφυλάξεις. Με τη βοήθεια του συναδέλφου Παναγιώτη Λιόλιου, μοιράζαμε τα ΤΕΥΧΗ στα κεντρικά, ετοιμάζαμε τα πακέτα για τα παραρτήματα.
Έκανα και γραπτή έκκληση μέσα στο ΤΕΥΧΟΣ, να αναλάβει κάποιος άλλος να το συνεχίσει, χωρίς καμία ανταπόκριση. Μάλιστα, κάποια στιγμή ένα μέλος του Δ.Σ., την ώρα που το μοίραζα που είπε ξεκάθαρα: τί το θέλεις και το βγάζεις; κανείς δεν ενδιαφέρεται. Άλλωστε, είχε πέσει κατακόρυφα και η ποιότητά του, με όλο και λιγότερες συμμετοχές.
Και έτσι, το 2010 ωρίμασε μέσα μου η απόφαση και παραιτήθηκα από την ευθύνη της έκδοσής του, πράγμα που σήμανε και το τέλος του, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Παπαδοπύλου Κατερίνα1 Μαρτίου 2017 στις 12:11 π.μ.
Κε Μανουδη;
με την εμπειρία σας του "παληού" και λαμβάνοντας υπόψη τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα (απότοκο των παθογενειών του παρελθόντος)προτείνω να κάνετε ένα είδος ξεκαθαρίσματος δηλ. τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε από την εποχή που βιώσατε εσείς τη δημόσια διοίκηση. Να κρατήσουμε π.χ. το ομαδικό πνεύμα; Να πετάξουμε π.χ. την ανοχή στην αυθαιρεσία;
Με όλο το σεβασμό σε έναν παληό που ακόμα νοιάζεται για το ΓΧΚ θα σας έλεγα ότι το κλισέ" Στην Ελλάδα οι παρέες φτιάχνουν ιστορία " έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη δημόσια διοίκηση. Να σας θυμίσω τις παρέες τις κομματικές, τις συντεχνιακές, τις προσωπικές κ.λ.π πόσα προβλήματα δημιούργησαν και δημιουργούν σε έναν εργασιακό χώρο όπου με πολύ κόπο και μεγάλη φθορά εφαρμόζονται οι διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης.
Με εκτίμηση
Παπαδοπούλου Κατερίνα
Αυτοτελές Γραφείο Χημικών Υπηρεσιών Ξάνθης
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου