Αγαπητοί συνάδελφοι,
καταρχάς και καταρχήν, πιστεύω πως καλό
θα ήταν να αφήναμε τους γείτονες να ονομάζονται όπως θέλουν. Ίσως μάλιστα, αν
τους βοηθούσαμε περισσότερο, όταν σχημάτιζαν το κράτος τους, να αποδέχονταν
περισσότερα στοιχεία της δικής μας βούλησης σχετικά με το ονοματολογικό.
Μερικά στοιχεία:
Δεν κομίζω γλαύκα εις
Αθήνας –αυτά ήταν γνωστά από το τέλος των βαλκανικών πολέμων και δη από τη
Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913).
2) Επί πρωθυπουργίας Κ.
Καραμανλή, το 1977 στην Αθήνα, συνεκλήθη η Τρίτη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την
τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων. Από την ελληνική αντιπροσωπεία προήδρευσε
ο καθηγητής Μαυρίδης –συμμετείχε δε και ο καθηγητής Μπαμπινιώτης. Χωρίς καμμία
ένσταση η Διασκέψη αποδέχτηκε ως επίσημη γλώσσα τη μακεδονική κυριλλική. Από τα
πρακτικά:
Resolution III/11
(1977)
Serbo-Croatian and
Macedonian Cyrillic alphabets of Yugoslavia
The Conference,
Recognizing the need for elaboration of resolution
6 of the Second United Nations Conference on the Standardization of
Geographical Names,
Recognizing
further that in Yugoslavia
the romanization of the Serbo-Croatian and Macedonian cyrillic alphabets has
long been employed in official gazetteers and maps,
Recommends that the systems that are given in the
annex to this resolution be adopted as the international systems for the
romanization of Serbo-Croatian and Macedonian geographical names in Yugoslavia
(Δείτε
και την ενδιάμεση πηγή εδώ.)
Το
πόσο ελληνική υπήρξε η Μακεδονία το απέδειξε και ο Μανόλης Ανδρόνικος. Ας
εκμεταλλευόμαστε τέτοιου είδους πολιτισμικά κεφάλαια για να αναδείξουμε την
ιστορία της χώρας. Άλλωστε, σε μια ιστορία που, μεταξύ άλλων, μπλέκονται τα
γεωπολιτικά συμφέροντα των ΝΑΤΟ, ΕΕ,
Ρωσίας, Τουρκίας ας είμαστε λιγότερο θερμοκέφαλοι, αγαπητοί μου
συνάδελφοι, όταν πρόκειται να υπογράψουμε τέτοιου είδους συλλογικά έγγραφα. Ή
να ρωτάμε και κανένα σχετικό επιστήμονα.
Με εκτίμηση,
Χρήστος Γιαννακός
Τ.Χ.Υ. Κορίνθου
Είναι η πρώτη φορά που το Δ.Σ. του Συλλόγου μας ασχολείται με ένα τέτοιο θέμα που υπερβαίνει το αντικείμενό του. Στο παρελθόν, βέβαια, στα συνδικαλιστικά όργανα έμπαιναν ψηφίσματα κυρίως από την Αριστερά, ευρύτερου περιεχομένου. Δεν μπορώ να έχω σαφή άποψη επ' αυτού, ίσως θα έπρεπε να γίνει μια ευρύτερη συζήτηση. Εν τω μεταξύ, επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του οργάνου η συζήτηση και λήψη απόφασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά την ουσία του θέματος, στην οποία υπεισέρχεται η άποψη του συναδέλφου, κατ' αρχήν δεν συμφωνώ με το ότι θα έπρεπε να αφήνουμε τους γείτονες να ονομάζονται όπως αυτοί θέλουν. Το όνομα μιας χώρας έχει μεγάλη σημασία και γι' αυτό πρέπει να γίνεται αποδεκτό από τις άλλες χώρες. Τώρα το ότι οι άλλες χώρες (εκτός ίσως της Βουλγαρίας) δεν έχουν πρόβλημα, είναι αναμενόμενο, διότι το όνομα δεν τις αφορά. Αντιθέτως, η χώρα μας έχει σημαντικό λόγο, διότι το όνομα Μακεδονία την αφορά άμεσα.
Η εθνική συνείδηση δεν καθορίζεται από τους επιστήμονες, ωστόσο, ο κ. Μπαμπινιώτης έχει επανειλημμένα τοποθετηθή κατά της αποδοχής της γλώσσας ως "μακεδονικής" και δεν αποδέχεται ότι το 1977 έγινε ανάλογη συμφωνία. Χαρακτηρίζει τη γλώσσα ως σερβοβουλγαρική και προτείνει ως ύστατη υποχώρηση τον όρο σλαβομακεδονική.
Προσωπικά, αλλά και οι περισσότεροι συμπολίτες, με τους οποίους συνομιλώ, συμφωνώ με τη χρήση του όρου "Βόρεια Μακεδονία", αλλά όχι με τον χαρακτηρισμό της γλώσσας και της εθνότητας ως μακεδονικών, ακριβώς, γιατί όπως σημειώνει και ο συνάδελφος, η Μακεδονία εξαπλώνεται σε περισσότερα κράτη, άρα δεν μπορεί ένα μέρος της να οικειοποιείται μονομερώς τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς σε τόσο σημαντικά θέματα.
Και μια γενικότερη παρατήρηση: Ο πατριωτισμός έχει στοχοποιηθή πολύ στις μέρες μας με τον χαρακτηρισμό του εθνολαϊκισμού, που ακριβώς δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει. Ωστόσο, δεν πειράζει εάν θερμαίνει την καρδιά μας η αγάπη για την Ελλάδα ως πατρίδα μας, αυτή η επερχόμενη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης σε όλα τα επίπεδα, δεν νομίζω πως τελικά θα είναι για το καλό των λαών και των ανθρώπων εν γένει.