ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ
ΠΡΙΝ
ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΑΝ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 18 ΚΑΙ 19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, …..
ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΨΗ ΜΑΣ
13-09-2013
Η
επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις δεν έχει τελειωμό.
Βρίσκεται σε εξέλιξη η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και της Ε.Ε., με στόχο την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς
εργασίας. Στο στόχαστρο θα μπουν εκ νέου οι μισθοί, το ωράριο, οι
απολύσεις, οι εργασιακές σχέσεις, οι συντάξεις και οι παροχές υγείας και
πρόνοιας.
Η
αύξηση της εκμετάλλευσης μέσω της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης είναι
ο κεντρικός δρόμος του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση. Στόχος των
επιχειρηματικών ομίλων, των κυβερνήσεων, του ΔΝΤ, της Ε.Ε. είναι η περαιτέρω
μείωση του λεγόμενου “μισθολογικού” και “μη μισθολογικού” κόστους, ώστε να
βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Η
στρατηγική αυτή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, είτε σε συνθήκες ανάπτυξης
της οικονομίας είτε κρίσης. Δεν ξεχωρίζει κλάδους, δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. Σε
κάθε φάση και χρονική περίοδο περνάει μέτρα ή τα κρατάει για τη συνέχεια, ανάλογα με την αντίσταση που
συναντά ή τους σχεδιασμούς που υπάρχουν.
Τα μέτρα
στο Δημόσιο τομέα αυτή την περίοδο βρίσκονται σε κατεύθυνση ελαστικοποίησης της
εργασίας, χτύπημα της μονιμότητας, των συλλογικών συμβάσεων και των μισθών, των
ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Οι
στόχοι αυτοί του μεγάλου κεφαλαίου πρέπει να καθορίσουν και την απάντηση μας,
σήμερα και στο μέλλον. Δεν υπάρχει περιθώριο για αναμονή. Πρέπει απέναντι
στους σχεδιασμούς τους να αντιτάξουμε έναν άλλο σχεδιασμό, έχοντας στόχο να
ικανοποιηθούν οι ανάγκες για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με αξιοπρεπείς
μισθούς, για δωρεάν υγεία, παιδεία και καθολική ασφάλιση.
Στο
κεντρικό τους επιχείρημα, ότι με χαμηλούς μισθούς θα γίνουν περισσότερες
επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα φέρουν θέσεις εργασίας και έτσι θα
αντιμετωπιστεί η ανεργία, απαντάμε πως η προηγούμενη τετραετία, με την
ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη μείωση των μισθών, συνοδεύτηκε από
εκρηκτική αύξηση της ανεργίας.
Απέναντι
στην επίθεση κεφαλαίου και κυβέρνησης, ο μόνος δρόμος είναι η οργάνωση της
πάλης, η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων, η αντίσταση στην επέκταση της
ελαστικότητας και στη μείωση των μισθών. Η ανακοπή αυτής της πορείας είναι
σήμερα το πρώτο καθήκον των εργαζομένων.
Η ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
καλεί τους εργαζόμενους του ΓΧΚ να
πάρουν πρωτοβουλίες οργάνωσης και μέτρα για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας,
στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου.
Στην
αντίπερα όχθη στέκονται οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που δεν
θέλουν τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές στους αγώνες. Προσπαθούν να τους
χειραγωγήσουν, να τους πείσουν πως δεν χρειάζονται αγώνες, για να μην “εκνευρίσουμε”
τους κυβερνώντες, να δείξουμε “καλή διαγωγή” και κάτι θα περισώσουμε! Έχουν
μείνει στην εποχή που η τηλεφωνική επικοινωνία με τους παράγοντες του
υπουργείου εξασφάλιζε κάποιο συντεχνιακό μας αίτημα, η ικανοποίηση του οποίου,
μας καθιστούσε επιφυλακτικούς απέναντι στις κινητοποιήσεις των άλλων
εργαζομένων του δημοσίου, γιατί όλοι
μας “ζήλευαν” και μας “καλοτύχιζαν”.
Το
περιεχόμενο των κινητοποιήσεών μας δεν πρέπει να είναι αποσπασματικό. Να μην
εστιάζει δηλαδή μόνο στο ζήτημα των απολύσεων, αλλά στην ανατροπή της
πολιτικής που έχει στόχο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και όχι την
ικανοποίηση των αναγκών μας.
Συνάδελφοι,
είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία
να αποδείξουμε στην απεργία αυτή, πως οι εργαζόμενοι δεν είμαστε πλήρως
χειραγωγημένοι και υποταγμένοι. Γιατί τι άλλο θα αποδείξει η για μια φορά ακόμα, ισχνή
συμμετοχή μας στον αγώνα αυτό, τη στιγμή που συνάδελφοί μας, στους χώρους
δουλειάς μας ,βγαίνουν σε διαθεσιμότητα; Η συμμετοχή μας στην απεργία
οφείλει να είναι καθολική, σαν ένδειξη συντροφικότητας και μιας υπόσχεσης, ότι
θα είμαστε δίπλα τους και τώρα και στις μελλοντικές μάχες που θα έρθουν, αν
θέλουμε να υπολογίζουμε και εμείς σε μια ανάλογη συμπαράσταση από τους άλλους
εργαζόμενους, όταν αύριο θα έρθει η δικιά μας σειρά.
Συμφωνώ και επαυξάνω.Συνάδελφοι πάρτε θέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν πάντοτε πολλές προσεγγίσεις στα πολιτικά θέματα και πρέπει να καλλιεργείται η ανταλλαγή απόψεων με σεβασμό προς όλους.Δεν υπάρχει κανείς που a priori έχει δίκηο έναντι όλων των άλλων που διαφωνούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα θα ήθελα να εκφράσω για μια ακόμη φορά την διαφωνία μου με την απεργία εν γένει (διαφωνία που είχα εκφράσει και πριν πολλά χρόνια πάλι), για τους παρακάτω λόγους:
1) Δεν πλήττει αυτούς, στους οποίους στοχεύει. Η κυβέρνηση δεν ζημιώνεται σε τίποτε, αντιθέτως εξοικονομεί αρκετά χρήματα. Όσο για το πολιτικό κόστος, είναι αμφίβολο ειδικά στις μέρες μας.
2) Πλήττει τους πολίτες που συναλλάσσονται με τις Δημόσιες Υπηρεσίες, πολλώ μάλλον σε εποχές εξαιρετικά δύσκολες.
3) Πλήττει τους ίδιους τους εργαζόμενους, διότι υφίστανται περαιτέρω απώλεια εισοδήματος. Όσο για το αντεπιχείρημα ότι χωρίς θυσίες δεν κατακτάται τίποτε, εκτός που το βρίσκω πολύ ενοχικό, η εμπειρία μου έχει δείξει ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Μάλιστα, πλήττει περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους, στους οποίους έχω την ατυχία, αλλά και την τιμή να ανήκω.
4) Πλήττει το κύρος του Δημοσίου, γιατί αναπτύσσεται πρόσφορο έδαφος για την προπαγάνδα που είναι διάχυτη γύρω μας, ότι το Δημόσιο δεν είναι λειτουργικό.
5) Προωθεί έτι περισσότερο την ιδέα της ιδιωτικοποίησης των Υπηρεσιών, δεδομένου ότι στον ιδιωτικό τομέα η απεργία αποτελεί κατά κανόνα προϊστορική ανάμνηση.
Η εμπειρία από τις επαναλαμβανόμενες σε μηνιαία περίπου βάση απεργίες εδώ και χρόνια έχει δείξει ότι οι απεργοί χάνουν το μισθό τους, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η άποψή μου είναι ότι πρέπει να εγκαταλειφθή το μέσον της απεργίας και να αναζητηθούν μέσα από την ανταλλαγή απόψεων άλλες μορφές αγώνων.
Η εμμονή στην απεργία μου θυμίζει πιο πολύ θρησκευτική προσήλωση στα ιερά και στα όσια, παρά πολιτική πάλη που στοχεύει με πραγματικούς όρους στην επίτευξη συγκεκριμένων ρεαλιστικών στόχων. Είναι μια ακόμη ένδειξη ενός συστήματος που προτιμά να παραμείνη αναλλοίωτο εξασφαλίζοντας μια "ένδοξη" ήττα, παρά να αλλάξη αυξάνοντας έτσι την πιθανότηα για μια νίκη έστω και στα σημεία.
Συμφωνώ με την άποψη της Παρέμβασης (όσον αφορά την ανάλυση της κατάστασης) αλλά και με την άποψη της Αλεξάνδρας (όσον αφορά τον προβληματισμό για τις απεργίες). Η απεργία έχει νόημα όταν:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Στερεί από τον εργοδότη το προϊόν της δουλειάς σου από το οποίο αναμένει να αποκομίσει κάποιο κέρδος, ή/και
2. Συντελεί στη γενικότερη αποσταθεροποίηση μιας μη επιθυμητής πολιτικής κατάστασης και στη δημιουργία γενικότερου κλίματος αναβρασμού και ανατροπής ή έστω αμφισβήτησης.
Χρειάζεται να γίνεται μια προσέγγιση των αναμενόμενων αποτελεσμάτων πριν αποφασιστεί μια απεργία. Για τον πρώτο στόχο δεν βλέπω να έχουμε και πολλές ελπίδες, ειδικά όταν ξέρουμε ότι ο εργοδότης μας θα προτιμούσε να το κλείσει το μαγαζί και να μας απολύσει όλους. Όσο για το δεύτερο χρειάζεται ανάλυση. Όσο αφορά την ενοχοποίηση του κόσμου, συμφωνώ με την Αλεξάνδρα: τον επόμενο που θα μου ζητήσει θυσίες, από όποιο χώρο και αν προέρχεται, θα τον σπάσω στο ξύλο. Θυσίες ας κάνουν αυτοί που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν. Το πράγμα δεν είναι εύκολο, οι απλοϊκές πολιτικές αναλύσεις αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα: άνθρωποι που πεινούν αντιδρούν λιγότερο από τους ίδιους ανθρώπους όταν ήταν χορτάτοι. Δεν απευθύνομαι σε όλους: απευθύνομαι σε αυτούς που έχουν δικαίωμα να κρίνουν την αριστερά επειδή είναι αριστεροί.
ΥΓ Συμφωνώ με την Αλεξάνδρα όσον αφορά την απέχθεια για τη θρησκευτική προσήλωση (κάθε είδους), διαφωνώ κάθετα για τους "ρεαλιστικούς στόχους" : τι είναι ρεαλιστικό καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων στο κίνημα και όχι από το τι λέει κάθε μαλάκας οικονομολόγος. Είναι υποκειμενική και όχι αντικειμενική παράμετρος. Αν είμαστε όλοι δεξιοί ( με την ευρεία έννοια του όρου, περιλαμβάνει πολλά κόμματα αλλά και γενικότερα στυλ και νοοτροπίες), ρεαλιστικά είναι τα σκατά που ήδη έχουμε.
Αφού λοιπόν πήρατε θέση για την απεργία (αναπαράγοντας όλα τα ιδεολογήματα αυτών που εξουσιάζουν-άλλωστε διαβάζοντας ΒΗΜΑ,ΝΕΑ,ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,ΕΘΝΟΣ μπορεί κάποιος να τα βρεί σε αφθονία) πέστε μας τώρα και τους εναλλακτικούς τρόπους διεκδίκησης αν θεωρείτε οτι πρέπει να διεκδικηθεί κάτι.Καταρχήν Κατερίνα μπορείς να σπάσεις στο ξύλο την κυβέρνηση και την τρόικα που όχι μόνο σου ζητάει να κάνεις θυσίες αλλά ήδη στις έχει επιβάλει αλλά έλα που στο ξύλο σε σπάει αυτή και τα νταηλίκια δείξτα απέναντί τους και έχει πολλά ράματα για τη γούνα σου ακόμα (εκτός αν συμφωνείς και στηρίζεις εσύ και η Αλέκα τις σημερινές πολιτικές που απο ότι φαίνεται έτσι είναι) .Βγέστε και πέστε το ξεκάθαρα και αφήστε τα τσαλίμια.Άλλωστε πιθανόν να είστε και πλειοψηφία.Οι μορφές πάλης είναι πάρα πολλές .Η απεργία είναι η ανώτερη.Οι αποφάσεις για το ποιά μορφή θα επιλεγεί πρέπει να βγαίνει απο συλλογικές διαδικασίες (γενικές συνελεύσεις) που μερικοί τις αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι γιατί πολύ απλά έχουν μάθει να λειτουργούν απο πίσω με τηλεφωνάκια,προσωπικές υποσχέσεις,ρουσφετάκια κλπ. προοθώντας αυτό που λέγεται προσωπική λύση (ας σώσω εγώ το τομάρι μου και δε πα να γα....... οι υπόλοιποι). Έλα όμως που και οι προσωπικές λύσεις λιγοστεύουν σήμερα και οι ρουσφετολόγοι μέτα σου λεν ''κοίτα να δεις προσπάθησα ,μίλησα με τον τάδε την τάδε δικό μου αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα για σένα, ξέρεις τα πράγματα σήμερα είναι δύσκολα ένεκα η αναθεματισμένη η κρίσης αλλά κοίτα εγώ εδώ είμαι ψήφισέ με στις επόμενες εκλογές του συλλόγου και κάτι θα γίνει´´.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα νταηλίκια φίλε τα δείχνω σε όποιον γουστάρω. Τις μαλακίες συμπεράσματα φασιστικού περιεχομένου ότι στηρίζω τις σημερινές πολιτικές επειδή μπορεί να μη συμφωνώ ενίοτε μαζί σου, τις μπουρδολογίες του στυλ "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" άφησέ τα στην άκρη όσο αφορά τουλάχιστον εμένα. Από πότε σε έχρισε κάποιος αυθεντία της επαναστατικής εξέγερσης και όποιος δε συμμερίζεται την άποψή σου είναι αντεπαναστάτης; Τόσο εγώ όσο και η Αλεξάνδρα εκφράσαμε έναν προβληματισμό που ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει. Αυτό μας κάνει ρουσφετολόγους και οπαδούς της εξουσίας; Βάλτε το κεφάλι σας κάτω από τη βρύση, δεν μπορεί μια χούφτα ηλίθιοι να καπηλεύονται αγώνες και θυσίες ολόκληρων λαών για να ισχυρίζονται ότι κατέχουν το copyright της επανάστασης. Αν θέλω κάτι να πω συνάδελφε το λέω και δεν χρησιμοποιώ "τσαλίμια" γιατί δε φοβάμαι κανέναν. Επίσης πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων δεν δίνω σε κανέναν και δεν παίρνω "γραμμή" από κανέναν κερατά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακαλώ, να αφήσετε τις προσωπικές επιθέσεις... Είπαμε, "περί ορέξεως κολοκυθόπιτα" και σ'αυτό το blog γράφουμε ό,τι νιώθουμε και θέλουμε να εκφράσουμε, σεβόμενοι, όμως και την άποψη όλων των υπολοίπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε με το να μαλώνουμε-βριζόμαστε μεταξύ μας, δε βγάζουμε κανένα σοβαρό συμπέρασμα.
Επι του πρακτέου λοιπόν Κατερίνα.Με την απεργία δεν συμφωνείς ως μορφή πάλης στην συγκεκριμένη στιγμή.Τί προτείνεις;Εφόσον ξεκαθάρισες οτι δεν συμφωνείς με τις σημερινές πολιτικές και απορρίπτεις τις ατομικές λύσεις.Καταρχάς δεν έδειξα σε καμμιά περίπτωση εσένα μιλώντας για τα ρουσφετάκια κλπ.Πρόκειται για εμπειρία μου απο τον δικό μου χώρο δουλειάς.Οι δυναμικότερες μορφές πάλης σήμερα θεωρώ οτι είναι απαραίτητες και γιατί είναι ξεκάθαρα εκφρασμένες οι επιδιώξεις των κυβερνώντων απέναντι στη δική μας υπηρεσία (πιθανή κατάργηση,διαθεσιμότητα άρα απολύσεις,υποβάθμιση κλπ.) αλλά και γιατί σήμερα διαφαίνονται κάποιες δυνατότητες μιας κοινής αγωνιστικής ανάτασης στο χώρο του Δημοσίου.Όσο για την επανάσταση ο καιρός θα δείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφή