Κρίση ταυτότητας

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρήσαμε μια έκρηξη διαλόγου και προβληματισμού με αφορμή τις επικείμενες εκλογές για το Δ.Σ. του Συλλόγου. Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι θετικό. Ο λόγος προκαλεί αντίλογο, οι θέσεις φέρνουν  αντιθέσεις, οι σκέψεις αναμοχλεύονται και οι απόψεις επανακαθορίζονται.

Παρακολουθώντας τα e-mails των τελευταίων ημερών και τις αναρτήσεις στον ετεροπολικό αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω ορισμένες σκέψεις. Το γεγονός ότι έρχεται και επανέρχεται η συζήτηση για δημιουργία ενιαίου ψηφοδελτίου και κάθε φορά εντονότερα από την προηγούμενη, σημαίνει ότι κάποιος λόγος υπάρχει. Μου ακούγεται πολύ υπεραπλουστευτική η ερμηνεία που λέει ότι όσοι συμμετέχουν ή στηρίζουν ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο «…ψάχνουν να βρουν τρόπο να ξεπλύνουν τις ενοχές τους και την απογοήτευσή τους, σε έννοιες όπως απολίτικος, ανεξάρτητος, ακομμάτιστος κλπ.». Ποιός είπε ότι οι υποψήφιοι ενός ενιαίου ψηφοδελτίου θα είναι κατ’ ανάγκη ακομμάτιστοι; Ποιός ισχυρίστηκε ότι σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο δεν θα υπάρχουν υποψήφιοι οι οποίοι ανήκουν σε παρατάξεις και σε κόμματα; Και το κυριότερο, από πού και ως πού προκύπτει ότι θα είναι απολίτικοι;

Το βρίσκω ισοπεδωτικό αφού βάλεις τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτόν που έχει «…αποδεχθεί μια ζωή, πως η πρόοδος μιας χώρας, στηρίζεται στο που θα επενδύσουν οι κατέχοντες τον πλούτο. Όταν ο ίδιος είσαι κάτοχος σημαντικής ακίνητης περιουσίας ή έχεις στην οικογένειά σου έναν ικανότατο αυτοαποσχολούμενο, που σε άλλες εποχές, κατόρθωσε να κάνει τα κουμάντα του» και σε αυτούς που «…συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε πως η ιστορία πάει μπροστά, μέσα από συγκρούσεις ταξικές και … πρέπει να παλέψουμε για μια άλλη κοινωνία μαζί με όσους θέλουν να ζουν αξιοπρεπώς αποκλειστικά από την εργασία τους» στη συνέχεια να ταυτίζεις όσους επιλέγουν συγκεκριμένη παράταξη με τους δεύτερους και όλους του υπόλοιπους (που επιλέγουν άλλο ψηφοδέλτιο –ενιαίο ή μη ή ακόμη και αποχή) με τους πρώτους. Το δίλημμα «ή με αυτούς ή μαζί μας» είναι τόσο παλιό όσο η λάσπη που συνήθως εκτοξεύεται μαζί του και δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την κυρίαρχη αντίθεση της κοινωνίας.

Ναι αγαπητή συνάδελφε, «μας ψεκάζουν». Μόνο που δεν μας ψεκάζουν μόνο από επάνω, μας ψεκάζουν και από δεξιά (εσχάτως και από ακροδεξιά) και από αριστερά. Όχι, δεν πιστεύω ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ούτε πιστεύω ότι όλα τα κόμματα, όλες οι παρατάξεις, όλοι οι πολίτες έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Όμως σε μια κρίση που άρχισε, συνεχίζεται  και βαθαίνει ως κρίση οικονομική, συνυπάρχουν η κρίση του πολιτικού συστήματος, η κρίση της κοινωνίας και η κρίση των αξιών και της ηθικής. Και εδώ έρχεται το μερίδιο ευθύνης των πάσης φύσεως ταγών (πολιτικών, συνδικαλιστικών, πνευματικών κ.ά.) να παίξουν το ρόλο τους, αρχίζοντας με μια κριτική αποτίμηση του παρελθόντος, με αυτοκριτική και με διόρθωση της πορείας αν και όπου χρειάζεται. Εδώ έρχεται επίσης το μερίδιο ευθύνης του κάθε ενός, είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε συλλογικό, να επανακαθορίσει τη στάση του. Η στάση του αυτή θα κριθεί, πρώτα από όλα, από τον ίδιο του τον εαυτό. Εάν πρόκειται για πρόσωπο που εκτίθεται στον ψήφο των άλλων, θα κριθεί επιπρόσθετα και από τους ψηφοφόρους του. Μέσα από αυτόν τον επανακαθορισμό της στάσης σε ατομικό επίπεδο δεν θα απέκλεια καθόλου την ερμηνεία που θέλει, υπό όρους, την αποχή και την αποστασιοποίηση ως πράξη (αρνητική μεν, αλλά) βαθύτατα πολιτική. Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύω εν μέρει την απουσία των συναδέλφων (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων) από την τελευταία Γενική Συνέλευση του Συλλόγου. Παρεμπιπτόντως, συνάδελφοι του απερχόμενου Δ.Σ., βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες μια εντονότατη δραστηριότητα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και της σελίδας του ετεροπολικού, μια “μάχη” για τον ψήφο των επερχόμενων εκλογών. Γιατί δεν διακινήθηκε μέσω των ίδιων καναλιών το σχέδιο του απολογισμού του απερχόμενου Δ.Σ. πριν από την Γ.Σ. έτσι ώστε όλοι οι συνάδελφοι να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι πρόκειται να συζητηθεί; Η διαφάνεια αφορά μόνο τους άλλους;

Κατά τα άλλα αναμένω κάποτε να αρχίσει ένας γόνιμος και ουσιαστικός διάλογος σχετικά με τη φύση, την ταυτότητα, το παρόν και το μέλλον του συλλόγου. Ένας σύλλογος εργαζομένων εάν δεν είναι πολιτιστικός όμιλος ή λέσχη συζητήσεων (που μάλλον δεν θέλουμε να είναι) τότε θα είναι σωματείο, είτε ταξικό είτε κλαδικό, δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από αυτά. Και επειδή μάλλον ως κλαδικό σωματείο έχει λειτουργήσει όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να έχει τεθεί τουλάχιστον επισήμως θέμα  για μετατροπή του σε κάτι άλλο, μήπως ήρθε η ώρα να καθορίσουμε ποιός ακριβώς είναι αυτός ο κλάδος; Μήπως δεν πρόκειται στην πραγματικότητα περί ενός κλάδου, αλλά περί πολλών παρακλαδιών, ως εκ τούτου δεν έχει νόημα η ύπαρξή του σε αυτή τη μορφή αλλά η διάσπασή του σε περισσότερους συλλόγους με πιο αμιγή χαρακτηριστικά των μελών τους; Μήπως η λύση είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή τα πρωτοβάθμια σωματεία της ΟΣΥΟ να αυτοδιαλυθούν, διαχεόμενα σε ένα κοινό πρωτοβάθμιο πλέον συνδικαλιστικό όργανο το οποίο με τη σειρά του θα συμμετέχει σε μία και ενιαία Ομοσπονδία του Υπουργείου Οικονομικών; Και όλα αυτά βεβαίως με ποια εφόδια; Με ποια κριτική αποτίμηση και ποια αυτοκριτική; Το έχω ξαναπεί και το έχω ξαναγράψει: Θα εξηγήσουν κάποτε οι συνδικαλιστές οι οποίοι βροντοφώναζαν βερμπαλιστικά συνθήματα του τύπου «δεν θα ανεχθούμε καμία περαιτέρω μείωση στα εισοδήματά μας» πού στήριζαν την αυτοπεποίθησή τους αυτή; Θα παραδεχτούν ενδεχομένως ότι, εκ των πραγμάτων, απέτυχαν; Θα ζητήσει ποτέ κανείς δημόσια συγνώμη για εκείνη την επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου πολυήμερη απεργία, πριν από λίγα χρόνια, που σταμάτησε ξαφνικά κάποιο απόγευμα μέσω SMS και χωρίς στην πραγματικότητα ποτέ να καταλάβουμε το γιατί; Τη συγνώμη αυτή την οφείλουν αν μη τι άλλο γιατί μερικές εκατοντάδες συνάδελφοι έχασαν (χωρίς λόγο;) τα χρήματα των 3-4 ημερών απεργίας που είχαν προηγηθεί.

Επειδή όλα τα παραπάνω θέλουν πολύ συζήτηση και δεν μπορούν να αναλυθούν σε μια-δυο σελίδες, σταματάω εδώ και επανέρχομαι στον κυριότερο λόγο που αποφάσισα να καταθέσω δημόσια αυτές τις σκέψεις. Δεν το έκανα για να υποστηρίξω το ενιαίο ψηφοδέλτιο. Το έκανα για να εκφράσω τη λύπη μου επειδή οι σημαντικότερες αντιδράσεις προήλθαν από ανθρώπους και χώρους από τους οποίους περίμενα αν όχι άλλου τύπου αντιμετώπιση, τουλάχιστον άλλου τύπου επιχειρήματα. Έτσι στο επιχείρημα «Και για να τελειώνω με τα παραδείγματα φαντάσου εσένα να εκλεγείς στο ΔΣ και ο επόμενος να είναι από τη Χρυσή Αυγή ας πούμε...και να θέλεις να παραιτηθείς!» απαντάω: η Δημοκρατία δεν είναι à la carte. Θα με έθλιβε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά αυτή είναι η Δημοκρατία.

Θεωρώ αυτονόητο  ότι μέχρι τις εκλογές θα έχουν κατατεθεί οι απόψεις και όσων παρατάξεων ή υποψηφίων δεν τις έχουν ήδη καταθέσει μεταξύ των οποίων και οι απόψεις όλων των συναδέλφων που συμμετέχουν  στο νεοεμφανιζόμενο ψηφοδέλτιο. Θεωρώ επίσης αυτονόητο ότι όλοι οι υποψήφιοι αυτοδεσμεύονται σε κάποιες βασικές αρχές όπως π.χ. ότι όταν ως συνδικαλιστής συμφωνείς με μία απεργία και καλείς τους συναδέλφους σε αυτήν, πρέπει να είσαι ο πρώτος που απεργεί, αλλιώς κάτσε στα αυγά σου.

Μάκης Κυριακίδης

Υ.Γ. Ανάμεσα στα πολλά που έχουμε μπλέξει είναι και οι ρόλοι. Άλλο πράγμα ο Σύλλογος και άλλο η Διοίκηση. Δεν μιλάμε για απλό μπλέξιμο αλλά για πραγματικό κουβάρι. Ο νοών νοείτο… Αν δεν σέβεσαι τους θεσμούς και τους διακριτούς ρόλους, πώς θέλεις να σε σεβαστούν αυτοί; Τελευταίο κρούσμα: όλη αυτή η ενδοσυλλογική αλληλογραφία που διακινήθηκε μέσω του υπηρεσιακού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Συνειδητά επέλεξα τον ετεροπολικό για να καταθέσω τις σκέψεις μου και θα ήταν ιδιαίτερη η χαρά μου αν ο όποιος διάλογος προκαλέσουν αυτές, δεν διεξαχθεί μέσω της υπηρεσιακής αλληλογραφίας.