Πάει, τέλειωσε κι αυτό...

31 Δεκεμβρίου 2011

Δέκα το βράδυ.

Πριν κάνω οικογένεια κάθε χρόνο τέτοια ώρα ήμουν σε ένα μπαράκι μόνη μου, έπινα σφηνάκια τεκίλας, κι έκανα τον απολογισμό μου...(Στην αρχή. Γιατί μετά από μισή ώρα η κατάσταση παρέκκλινε από τα αρχικά πλάνα...)

Τώρα πια, με παιδί στο σπίτι, μείναμε λίγο πίσω στις "προσωπικές μας παραδόσεις"!

Έκατσα όμως κι έγραψα το κείμενο μου νωρίτερα, το προγραμμάτισα να αναρτηθεί αυτή την ώρα κι εκεί που θα είμαι με φίλους και οικογένεια στο σπίτι, θα νιώθω ότι κάτι έκανα και για φέτος.

(Τι ανάποδοι που είμαστε οι άνθρωποι: αναζητούμε τη μοναξιά όταν μας περικλείουν φίλοι, αγκαλιές και φιλιά ενώ όταν δεν υπάρχει άλλος γύρω μας νιώθουμε τόσο άσχημα!)

Το 2011 ήταν μια χρονιά που μάλλον δε βρήκε φανατικούς υποστηρικτές...

Πω πω τι περάσαμε... Ο συνάδελφος μου ο Γιώργος έλεγε συνέχεια "δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζούσαμε τέτοια πράγματα" και δεν είχε καθόλου άδικο!  Και μην κοιτάτε μόνο όσα έγιναν στην Ελλάδα: στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Αμερική.... Κοσμοϊστορικές καταστάσεις! Προς το παρόν, κουτσά στραβά, τα καταφέραμε.

Στο μικρόκοσμο μας; Άνθρωποι πέθαναν, κάποιοι άλλοι γεννήθηκαν και μας κάναν να χαμογελάσουμε γλυκά! Τα μικράκια μας μεγάλωσαν και τα μεγάλα μας (γονείς και παππούδες) άρχισαν να μικραίνουν! Νέες αρρώστιες, νέα φάρμακα, νέες θεραπείες! Χαιρετίσαμε συναδέλφους, καλωσορίσαμε άλλους (π.χ. στον ΕΤΕΡΟΠΟΛΙΚΟ...). Αλλάξαμε συνήθειες (πάει το μηνιαίο μανικιούρ!), αξιολογήσαμε διαφορετικά τις οινοκατανύξεις στο σπίτι με φίλους! Γελάσαμε με τον πόνο μας και πιάσαμε πιο εύκολα το χέρι του γείτονα!

Νομίζω όμως ότι τελικά τίποτα διαφορετικό δεν έγινε το 2011. Απλά, ζήσαμε περισσότεροι άνθρωποι όσα ζούνε κάποιοι άλλοι πολλά χρόνια τώρα!

(Μη με θεωρήσετε αλαζόνα που δεν μιλάω για δάνεια, κατασχέσεις, απολύσεις, κι άλλα τέτοια πικρά και στενάχωρα... Δεν μου πάει, τέτοιες μέρες...)  

Και τώρα, ξημερώνει το 2012... Δίσεκτο! Τα δίσεκτα πάντα τα θεωρούσα τυχερά χρόνια, παρόλη τη φήμη τους! Άλλωστε κάθε νέα αρχή με βρίσκει ενθουσιώδη. 

Κάθε χρονιά που έρχεται και κυλάει, είναι σαν την οδοντόκρεμα:

Μόλις τη  βγάλεις από το κουτί και την ανοίξεις για πρώτη φορά, νιώθεις πολύ ωραία! Λες και κάνεις κάτι ξεχωριστό. Κι ας είναι η ίδια μάρκα που αγοράζεις εδώ και χρόνια! 
Ο καιρός περνάει και όταν φτάνεις ένα δάχτυλο πριν το τέλος, το σωληνάριο είναι πλέον ζουληγμένο, λερωμένο...Έχει χάσει την αρχική του "λάμψη". Όμως η οδοντόκρεμα συνεχίζει να σου καθαρίζει τα δόντια το ίδιο καλά. Κι έχει και την αγαπημένη σου γεύση (αν και τη συνήθισες τόσο καιρό και ξέχασες ότι είναι η αγαπημένη σου)... Κι εκεί έρχεται το "δίλημμα της οδοντόκρεμας": πετάς το σωληνάριο γιατί δεν το αντέχεις πια ή το ξεζουμίζεις μέχρι τελευταία στάλα, γιατί, απλά, έτσι θέλεις; Από πείσμα και χούι...
Το παλιό έτος δεν μπορείς να το πετάξεις όταν παύει να σου αρέσει πλέον. Απλά αφήνεσαι... Όμως μπορείς να μην παραιτηθείς και να το ζήσεις μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, γιατί, απλά, έτσι θέλεις. Από πείσμα και χούι...


Άιντε λοιπόν, καλή αρχή να έχουμε. Μπορεί αυτή την οδοντόκρεμα να την πήραμε από τις προσφορές αλλά πάλι είναι λαμπερό, καθαρό και γεμάτο το σωληνάριό της!



Α, να μη το ξεχάσω... Έχουμε και το τέλος του κόσμου στις 21-12-2012... Άρα, κάντε ότι προλαβαίνετε, ότι έχετε αμελήσει, παραμελήσει, αφήσει για κάποια άλλη στιγμή... Ποτέ δεν ξέρεις. Ελπίζω τότε να είμαστε πάλι όλοι εδώ... Γιατί, απλά, έτσι. Από πείσμα και χούι... Και μη ξεχάστε τις μπύρες!


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
marigoula