Και να λοιπόν που ήρθε η ώρα! Μετά από ένα δύσκολο μήνα
γεμάτο απεργίες, εντάσεις, συζητήσεις και συνεχή τηλεφωνήματα, εγκαταλείπω κι
εγώ μαζί με τους περισσότερους της σειράς μου την Υπηρεσία. Είναι αλήθεια πως
δεν φανταζόμουν έτσι το τέλος. Περίμενα ένα happy end όπως συνηθιζόταν μέχρι πριν λίγο.
Δηλαδή από νωρίτερα προετοιμασία, ενημέρωση στους παραμένοντες, ένα
αποχαιρετιστήριο γεύμα, λίγη συγκίνηση κλπ. Αλλά το έργο που παίζεται τώρα στην
πατρίδα μας είναι θρίλερ κι έτσι και το τέλος προέκυψε πρωτότυπο και
ανατρεπτικό. Ή παραιτούμαι χωρίς να το θέλω, ή παραμένω και μπαίνω στην
μυστήρια και άγνωστη περιπέτεια της προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας πάλι
χωρίς να το θέλω. Είχα να διαλέξω ανάμεσα σε δυο, «δεν θέλω». Θα μου πεις πως
μπροστά στον εγκλωβισμό που μπορεί να αισθάνεστε κάποιοι από εσάς, αυτό το
δίλημμα μπορεί να φαντάζει πολυτέλεια. Μη ξεχνάτε όμως πως και τα δυο «δεν θέλω»
κρύβουν πίσω τους μια μεγάλη στέρηση χρημάτων και ελεύθερης βούλησης. Ή περιμένεις
περίπου ένα χρόνο να πάρεις σύνταξη ή παίρνεις περίπου 800 - 900 ευρώ στην
διαθεσιμότητα και όταν βγεις στην
σύνταξη περιμένεις ένα χρόνο να πάρεις την σύνταξη. Ύστερα η απόφαση έπρεπε να
παρθεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα γεμάτο σύγχυση και πανικό. Ακούγεται
εφιαλτικό αλλά είναι πραγματικό. Θα μου πεις πάλι, εδώ η χώρα καταποντίζεται κι
εσύ ασχολείσαι με τον μικρόκοσμο σου; Η
χώρα μου όμως αυτή την περίοδο, δεν είναι
τίποτε περισσότερο παρά οι άνθρωποι της που βιώνουν τον μικρόκοσμο τους
με τις αγωνίες τους.
Μακάρι να ξεπρόβαλε κάτι καινούργιο, ελπιδοφόρο να μας
τραβήξει όλους από την λάσπη.
Μακάρι να αχνόφεγγε μιας χαραμάδας φως κι εμείς
να βάλουμε πλάτη να ανοίξουμε διάπλατα το παραθύρι.
Μακάρι όλοι εσείς ο
νεώτεροι να χαράξετε καινούργιους δρόμους και να παλέψουμε κι εμείς μαζί σας. Εγώ πιστεύω και περιμένω
αυτή την στιγμή. Γιατί η πατρίδα μας αξίζει καλύτερης τύχης, γιατί τα παιδιά
μας και παιδιά σας δικαιούνται ένα καλύτερο μέλλον. Τολμήστε!
Σας χαιρετώ όλους γνωστούς κι αγνώστους κι αισθάνομαι
περήφανος που δουλέψαμε μαζί στο Γενικό Χημείο του Κράτους.
Τώρα πρέπει να μάθω να ζω με πολύ λιγότερα χρήματα και πολύ
περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Και όπως
είπε και ο ποιητής
«… θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
«… θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».
Αγαπημένε μας συνάδελφε
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συγκίνηση υπάρχει (και μάλιστα είναι μεγαλύτερη νομίζω). Το αποχαιρετιστήριο γεύμα πρέπει να γίνει, ας είναι με ελιές και ψωμί.
Πόλεμο έχουμε, χωρίς να καλοξέρουμε ποιός είναι ο εχθρός, και τα πολεμικά ανακοινωθέντα μας έχουν τρελάνει. (Δημοψήφισμα λέει. Τώρα; Προ τετελεσμένου;)
O palios είναι αλλιώς και ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις στο συνδημιούργημά σου, για να μας λες τα νέα εκεί έξω και να μας δίνεις και καμιά συμβουλή.
Από όσο σε ξέρω από τα γραφόμενά σου, διαθέτεις και αρετή και τόλμη ώστε να χαρείς την ελευθερία σου, πράγμα που σου εύχομαι από καρδιάς.
Επιλέγω την ανώνυμη τοποθέτηση γιατί διακατέχομαι από έντονη συναισθηματική φόρτιση και δεν θέλω κάποια στιγμή στο μέλλον αυτός ο συναισθηματισμός μου να φαντάζει άκαιρος. Θέλω να δηλώσω εγώ, που ίσως όχι τώρα άμεσα αλλά σε λίγα χρόνια (ελπίζω) θα ακολουθήσω την πόρτα της εξόδου, με συνοπτικές ή όχι διαδικασίες ( μακάρι να γνωρίζαμε) ότι αισθάνομαι τυχερή που υπηρέτησα σε αυτή την Υπηρεσία, τυχερή που συνεργάστηκα με τέτοιους συναδέλφους και δηλώνω ότι σχέσεις που καλλιεργήθηκαν μέσα από δράσεις που ανέλαβαν άνθρωποι σαν τον palio,είναι σχέσεις ζωής, σχέσεις συγγένειας. Καλό ταξίδι σε όλους μας είτε ταξιδεύουμε στη φουρτουνιασμένη δημόσια διοίκηση ή ξεμπαρκάρουμε στο λιμάνι του ο καθένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα απέραντο "γιατί" κατατρώει όλων μας τη διάθεση και το μυαλό. Γιατί να φύγουμε με τόση πίκρα και σε κατάσταση πανικού;Γιατί να περάσουμε σε "ειδικό προσυνταξιοδοτικό καθεστώς";Γιατί, κυρίως, η Πατρίδα μας να διασύρεται διεθνώς, χωρίς διέξοδο, χωρίς ελπίδα και να διαμοιράζονται τα ιμάτιά της σε τιμές ευκαιρίας;Θα πάρουμε μαζί μας πολλά ερωτήματα πολλοί από μας και αρκετή πίκρα και απαγοήτευση γιατί υπάρχει, δυστυχώς, μερίδιο ευθύνης παντού για τον ξεπεσμό των αξιών και τον ευτελισμό των θεσμών. Γίναμε ανεκτικοί και αδιάφοροι ακόμα και σε περιπτώσεις κατάφωρων αδικιών όταν οι "παρατρεχάμενοι" όριζαν με τα δικά τους κριτήρια το μέλλον μας και το μέλλον και το κύρος του ΓΧΚ. Είμαι, συνάδελφε, υπερήφανη γιατί υπηρέτησα από το πόστο μου τα συμφέροντα της Πατρίδας μου και γιατί πάλεψα για αξίες, αξιοκρατία και διαφάνεια στο ΓΧΚ για του οποίου το κατάντημα, δυστυχώς, θλίβομαι βαθύτατα. Δεν έχει καμία σχέση με τη δομημένη Υπηρεσία που γνωρίσαμε τα πρώτα χρόνια της καριέρας μας.Ας είναι όμως, η ζωή έχει ακόμα πολλούς στίβους για αγώνες και πολλές ευκαιρίες προσφοράς. Εκεί, λοιπόν, θα βγούμε και θα παλέψουμε γι΄αυτούς που φεύγουν και γι΄αυτούς που μένουν...Εύχομαι δύναμη και ελπίδα σε όλους μας, γιατί δεν πρέπει να χαθεί η ελπίδα την οποία οφείλουμε στα παιδιά μας και στα νιάτα της Πατρίδας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙφιγένεια η εν Αυλίδι
Αγαπημένε μας "παλιέ"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλους μας επικρατεί συγκινησιακή φόρτιση.
Έχουμε όλοι την αίσθηση ότι δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε, που πατάμε και τι πρόκειται "να σκάσει" την επόμενη μέρα.
Για ένα, όμως, θέλουμε να είμαστε σίγουροι: Ότι εσύ κι οι άλλοι "παλιοί" που αρχικά δημιουργήσατε το Τεύχος, συνέχεια του οποίου αποτελεί το blog αυτό, θα συνεχίσετε μέσα από εδώ να μοιράζεστε τις σκέψεις σας και τα συναισθήματά σας.
Άλλωστε, όπως κάποτε είπε και η marigoula, μια μεγάλη οικογένεια είμαστε όλοι μας. Με τις γκρίνιες αλλά και με τις αγάπες μας...Παλιοί, λιγότερο παλιοί, νέοι και λιγότερο νέοι.
Δεν σ' αποχαιρετούμε, λοιπόν...Μερικές φορές, με μερικές γραμμές μπορεί να είμαστε πάντα κοντά.
Στέλλα Συνούρη