Η προσωπική ευθύνη

   Με τον ερχομό του καλοκαιριού ο  ¨ετεροπολικός¨  ξεκινάει το ταξίδι του στο πέλαγος του διαδικτύου με επιθυμία ή και φιλοδοξία να μεταφέρει τις αναστατωμένες ψυχές των συναδέλφων σε πιο εύκρατα κλίματα.  Ας φροντίσουμε  να κάνει ένα ταξιδάκι σε απάνεμα νερά και να φυλάξουμε  το σκάφος μας από τον ανεμοστρόβιλο που πάει να σαρώσει τα πάντα. Κι αυτό όχι από δειλία ή οκνηρία αλλά αντίθετα με τόλμη και γενναιότητα πρώτα να  επαναστατήσουμε ενάντια στις αδυναμίες μας,  να παλέψουμε με το υπερεγώ μας κι ύστερα λυτρωμένοι, καθαροί και ηθικά δυνατοί να βγούμε στον ωκεανό. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης.  Και για να μπορείς πρώτα να δεις κι ύστερα να ομολογήσεις τις αδυναμίες σου χρειάζεσαι ένα ήπιο, ειρηνικό και ασφαλές περιβάλλον όπου η κριτική που θα δεχθείς θα είναι από ενδιαφέρον κι όχι από αντιπαλότητα. Κι έτσι δημιουργώντας  με συνέπεια αυτό που  ο καθένας είναι  ταγμένος να κάνει από το μετερίζι του, θα βοηθήσει να πάει η κοινωνία ένα βήμα πιο μπροστά. Έτσι! Για να μπορούμε να βλέπουμε κατάματα τα παιδιά μας. Ας τελειώσουν επιτέλους οι δικαιολογίες και οι αναβολές. Ουτοπία; Ναι γιατί όχι; Κάποτε πρέπει να τολμήσουμε και για την ουτοπία, αντί να βολευόμαστε στην εύκολη, ανώνυμη, μαζική οχλαγωγία ή στις ψιθυριστές κουβεντούλες στα πηγαδάκια των ημετέρων που πάντα μας δικαιώνουν.

    Κι  επειδή η εποχή είναι κρίσιμη,  γεμάτη  ενδιαφέρον, ερωτήματα και αναζητήσεις επιτρέψτε μου να αντιγράφω όσα σε κυριακάτικη εφημερίδα  ο  δημοσιογράφος παρουσιάζοντας  το βιβλίο του HANS MORGENTHAU «Επιστήμη και πολιτική της ισχύος» μεταφέρει:

«Όσο πολλές και ποικίλες είναι οι συνθήκες της ανασφάλειας τόσα είναι και τα μονοπάτια προς την σοφία. Όπου η ανασφάλεια της ανθρώπινης ύπαρξης προκαλεί την ανθρώπινη σοφία εκεί βρίσκεται το σημείο συνάντησης της μοίρας με την ελευθερία, της αναγκαιότητας με την τύχη. Εκεί βρίσκονται τα μαρμαρένια αλώνια, το πεδίο του αγώνα, όπου ο άνθρωπος αποδέχεται την πρόσκληση και αντιπαλεύει τις δυνάμεις της φύσης, την δίψα για εξουσία των συνανθρώπων του και την διαφθορά της δικής του ψυχής.  Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε κτήνος ούτε θεός έχει ελεύθερη βούληση γι αυτό μπορεί να κάνει λάθη στην επιλογή των όπλων του....  Πάνω από αυτόν τον αιώνιο και αμφίρροπο  αγώνα, στην αέναη εναλλαγή νίκης και ήττας, ζωής και θανάτου, καίει μια φωτιά και λάμπει ένα φως που τρεμοσβήνει στις απέραντες εκτάσεις της ανθρώπινης ελευθερίας, αλλά που ποτέ δεν σβήνει: είναι ο ανθρώπινος ορθός λόγος. Είναι αυτός που δημιουργεί και που μέσα από την δημιουργία, στο θρίαμβο και στην αποτυχία του επιστημονικού ανθρώπου, φωτίζει το σύμβολο της ίδιας ανθρώπινης ύπαρξης του τι είναι και τι επιδιώκει να είναι ο άνθρωπος των αδυναμιών και των δυνατοτήτων του, της ελευθερίας και της υποταγής του, της εξαθλίωσης και του μεγαλείου του» 

 Palios