Μια ευχή και μια αγωνία

Διαβάζοντας το κάλεσμα του συλλόγου Υπαλλήλων του ΓΧΚ, το οποίο απευθύνεται στους νεοεισερχόμενους συναδέλφους στο ΓΧΚ και τους καλεί σε συμμετοχή στη συνάντηση στις 18 Μαϊου στη Λιβαδειά, δράττομαι της ευκαιρίας να μοιραστώ την αγωνία μου και την πίκρα  μου, με αυτά που ακούω και βλέπω.

Απευθύνομαι κυρίως στους νέους συναδέλφους σε μια προσπάθεια επικοινωνίας και γεφύρωσης του χάσματος των γενεών και ασφαλώς όχι δημιουργίας ενοχών.

Εξάλλου εμείς οι παλαιότεροι  συνάδελφοι  φέρουμε τις  ευθύνες για όλες τις παθογένειες του παρελθόντος.

Όλα  αυτά  που ακούω και βλέπω λοιπόν, σε  κάποιους νεοεισερχόμενους συναδέλφους,  μου θυμίζουν τους στίχους του Μπρεχτ :

“είδα το παλιό να πλησιάζει μα ερχόταν σα νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια (*)  που κανένας δεν είχε ξαναδεί.»

(*) Όπου, για μένα, δεκανίκια : νοοτροπία copy-paste, εργασιακή “παρενόχληση” προς πάσα κατεύθυνση, νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, προσπάθεια παρείσφρησης σε “παρέες» παντός τύπου που ροκανίζουν όποια προσπάθεια  τήρησης της  αξιοκρατίας.

Τα δεκανίκια δεν είναι καινούργια, το καινούργιο είναι ότι χρησιμοποιούνται από συναδέλφους με βαρείς ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών!

Ελπίζω να  βλέπω στρεβλά (είναι βλέπετε και μια πρεσβυωπία που με ταλαιπωρεί) και ελπίζω οι εξαιρέσεις που υπάρχουν (και τις βιώνω καθημερινά)  να μην παρασυρθούν από τις πληγές που  ανοίγονται  και να προχωρήσουν δημιουργικά  και  υγιώς  σκεπτόμενοι,  τιμώντας τους  βαρείς  ακαδημαϊκούς τίτλους σπουδών που φέρουν και  το «μεροκάματο» που  λαμβάνουν να  είναι  αντάξιο  αυτών που πράττουν και όχι μόνο των τίτλων που «φέρουν».

Ελπίζοντας πάντα σε ένα καλύτερο μέλλον που μπορεί να φτιαχτεί  μόνο από ανθρώπους δημιουργικούς και  υγιείς  (ναι  και όμως  υπάρχουν σε κάθε ηλικιακή ομάδα ακόμα και στην ομάδα των συναδέλφων που βρίσκονται παροπλισμένοι στη σύνταξη),  εύχομαι καλή επιτυχία στη συνάντηση της 18 Μαϊου στη Λιβαδειά.

Παπαδοπούλου Κατερίνα

Αυτ. Γραφείο Χημικών Υπηρεσιών Ξάνθης