Για τους αφανείς ήρωες, τι;

     Επ’ ευκαιρία του ανασχηματισμού της κυβέρνησης, υπήρξαν πολλές αναφορές στα ΜΜΕ για τις δηλώσεις των απερχομένων στελεχών της Κυβέρνησης, υπουργών, γεν. γραμματέων κ.λ.π.

     Όλοι τους δήλωναν συγκινημένοι για την αποχώρησή τους, επαινούσαν το έργο που επιτελέστηκε κατά τη θητεία τους, αναφέρονταν στις καλές τους προθέσεις. Πολλοί απ’ αυτούς αναφέρθηκαν και σε πιο προσωπικές καταστάσεις, όπως ότι περνούσαν ώρες ατελείωτες στα γραφεία τους δουλεύοντας σκληρά, χάνοντας τον ύπνο τους, είχαν κάνει το γραφείο σπίτι τους..

     Διαβάζοντας αυτές τις δηλώσεις, σκέφτηκα κατ’ αρχήν ότι ένας σοφός άνθρωπος δεν επαινεί τον εαυτό του, άμεσα ή έμμεσα, και μάλιστα δημοσία, γιατί γνωρίζει ότι αυτό αποτελεί έργο των άλλων και ενδεχομένως της ιστορίας. Βεβαίως, ακόμη και οι επιφανείς (εραστές συνήθως της εξουσίας, έστω και ανομολόγητα) είναι άνθρωποι και έχουν ανάγκη από συναισθηματική κάλυψη και αυτοί.

     Δεν μπόρεσα, όμως, να μην αναλογιστώ ότι για τους απλούς υπαλλήλους του Δημοσίου, αρκετοί από τους οποίους δαπανούν εθελοντικά ουκ ολίγες ώρες πέραν του νομίμου ωραρίου στην Υπηρεσία τους (σε χώρους που δεν έχουν την υποδομή των υπουργικών γραφείων), με απολαβές πολύ κατώτερες (που μειώνονται συνεχώς), βάζουν όλη τους τη ψυχή για να επιτελέσουν το έργο τους (χωρίς την προοπτική καμμιάς ανταμοιβής υλικής ή ηθικής) αγωνιώντας για την έλλειψη στοχειωδών πόρων, γι’ αυτούς όλους δεν γράφτηκε ποτέ τίποτε στα ΜΜΕ. Όχι, λάθος, γράφεται συνέχεια ότι είναι τεμπέληδες, ύποπτοι παραβάσεων και πρέπει να ζουν υπό την απειλή πειθαρχικών ελέγχων και απολύσεων.

     Δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ στη συνέχεια και τους απλούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα που δουλεύουν υποχρεωτικά ώρες ατελείωτες, χωρίς  υπερωριακή αμοιβή, έξι και επτά ημέρες την εβδομάδα, με πενιχρές απολαβές, και συχνά σε καθεστώς δουλείας, υπό το άγχος της διαρκώς επικρεμάμενης απώλειας της θέσης εργασίας. Ούτε γι’ αυτούς γράφεται τίποτε στα ΜΜΕ ούτε γίνονται δηλώσεις στήριξης από τα κόμματα και δη της πάσης φύσεως αριστεράς. Αντιθέτως, πρέπει να ευγνωμονούν τους εργοδότες, γιατί τους κάνουν τη χάρη και τους κρατούν στην εργασία.

     Η όλη κατάσταση θυμίζει λίγο τα πολεμικά μνημεία. Είναι γεμάτες οι  πλατείες από τις προτομές των αξιωματικών, τα ονόματα όμως των στρατιωτών δεν εμφανίζονται πουθενά, λες και οι στρατηγοί μόνοι τους έδωσαν τον πόλεμο. Ευτυχώς που υπάρχει στην κεντρική πλατεία των Αθηνών, κάτω από τη Βουλή, το μνημείο το αφιερωμένο «εις αφανή στρατιώτη» και αποκαθιστά την αδικία στην διαχρονική μνήμη των ανθρώπων.

     Όσο για τους απλούς εργαζόμενους, θα αρκούνται στην Εργατική Πρωτομαγιά, γιατί θα ήταν ουτοπική η προσδοκία να ανεγερθή κάποτε μνημείο για τον αφανή εργαζόμενο. Φυσικά, για οποιαδήποτε μορφή δημόσιας αναφοράς από τα ΜΜΕ δεν γεννάται ούτε η παραμικρή προσδοκία.

Η Σκοτεινή Πλευρά του Φεγγαριού